Αυξηση αυτοκτονιων στην Ελλαδα

«Οι πολιτικοί εκφράζουν τη βαθιά τους λύπη για τον αδόκητο θάνατο του Λεωνίδα Τζανή, ενός στελέχους της δημοκρατικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, που συνέβη το βράδυ της 8 Οκτωβρίου 2012.» Μία αυτοκτονία που στιγμάτισε τα μέσα ενημέρωσης και προβλήθηκε επανειλημμένως σε όλα τα δελτία. Ένας άνθρωπος έκανε απόπειρα αυτοκτονίας για αυτό θα μου πεις και κατέληξε. Κι οι υπόλοιποι; Οι τόσοι συνέλληνες μας που παλεύουν με τον ψυχισμό τους να μην οδηγηθούν μπροστά απ' του Χάρου τη μορφή, αυτοί οι συνάνθρωποί μας που είναι πλέον πολλοί και πληθαίνουν; Ποιός ασχολείται; Ποιός τους βοηθάει να αποτρέψουν τον εαυτό τους απ' την αυτενέργεια; Και ποιος εντέλει εκφράζει τη λύπη του;

Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα σκαρφάλωσαν στο 40 % σύμφωνα με το Ευρωπαικό Φόρουμ Υγείας...Όλο 

και περισσότεροι νέοι, ενήλικες, μικρά παιδιά πλήττονται από ψυχολογικά προβλήματα και κάποιοι απ' αυτούς οδηγούνται στο ύστατο σημείο της απόπειρας απώλεσης της ανθρώπινης ζωής τους. Αιτία κυρίες και κύριοι δεν είναι προσωπικά βιώματα πλέον, αλλά μια δεδομένη αρρωστημένη κοινωνική κατάσταση στην οποία βρίσκονται.... Η κρίση, η κρίση θα φωνάξεις με ένα στόμα, μ' ηχηρή φωνή να διαλαλήσεις, για όλα εκείνη φταίει θα μονολογήσεις και έπειτα καθώς ανακουφισμένος θα αισθάνεσαι που το λόγο βρήκες σε μια γωνία θα καθίσεις αναλογισμένος "Πού φτάσαμε, πώς καταντήσαμε, πώς μας χειρίστηκαν; Σαν σκουπίδια που απλώς έπιαναν χώρο στο νεοκλασσικό τους θα πεις και μονολογώντας για ώρες θα αναπολείς τι χάνουμε μέρα με τη μέρα, τι μας παίρνουν και τι μας μένει στην αρχή κάθε δειλινού;" Και θα σου απαντήσω οι αξίες, οι αξίες μας περί αγάπης, περί ειρήνης, περί ανθρωπιάς, περί ζωής. Αυτές μας μένουν το δειλινό. Οι αξίες περί αξιών. Και είναι τόσες πολλές και ποικίλες που άνετα μπορείς να τις λογίζεσαι μέχρι να ξημερώσει… Τέτοιου είδους αξίες δεν προβάλουν το φόβο μα την τόλμη, δεν προβάλουν το αδιέξοδο μα την πίστη, δεν προβάλουν το θάνατο μα τη ζωή. Και θα μου πεις «ποιος ζει μόνο μ’ αξίες όταν όλα τριγύρω του καταρρέουν; Οι αξίες δε θα σου προσφέρουν εφόδια να επιβιώσεις.»

Μία απάντηση απλή θα σου πω σαν καθαρή δική μου γνώμη: «Πώς ξέρεις ότι όλα καταρρέουν, αφού όταν από φόβο διαχέεσαι δεν ξέρεις να διακρίνεις τα θετικά από τα αρνητικά συμβάντα. Πώς το γνωρίζεις ότι όλα καταρρέουν όταν οι γύρω σου ακόμα παλεύουν; Δεν είναι αυτό δείγμα αναστηλωτικού συνεργείου στη δική σου επιδεχόμενη κατάρρευση; Και βέβαια θα σε ζήσουν οι αξίες γιατί αν να διώχνεις ξέρεις το φόβο, θα ελπίζεις και θα αγωνιστείς να βρεις το μονοπάτι της σωτηρίας… Και οι αξίες δε μιλούν για επιβίωση μα για ζωή. Για αυτό ό,τι και να σου παίρνουν αν μέσα σου ενδυναμώνονται οι αξίες ποτέ δε θα σκεφτείς να καταλήξεις παρά τη γενναιότητα να το παλέψεις θα κατέχεις…

Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα δεν είναι ένα επερχόμενο γεγονός μα έχουν κατακλύσει τη χώρα σαν καθημερινό χαρακτηριστικό, σαν έναν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων που προκύπτουν από το οτιδήποτε και ειδικότερα τώρα από αυτό που κάποιοι το αποκάλεσαν Κρίση…. Δε νομίζω λοιπόν τα συλλυπητήρια του κάθε πολιτικού σχηματισμού να χρειάζεται να εκφραστούν μόνο στο συνάδελφο αλλά και στο συνάνθρωπο και η βοήθειά τους εκεί να οδεύει γιατί όποιος κι αν ευθύνεται –αυτοί , οι άλλοι ή εκείνος που αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του- παίζουμε όλοι μαζί στο ίδιο σκάκι κι αν χάνουνε πούλια ξέρουν πολύ καλά πως πλησιάζει η ώρα του βασιλιά… 

Βεβαίως κι είναι δύσκολο να πεις αντίο σε ό,τι με κόπο έχεις αποκτήσει , βεβαίως είναι ψυχοφθόρο να βλέπεις οι κόποι μιας ζωής θυσία να γίνονται στο βωμό του χρήματος, μα δε σου λέει κανείς τετελεσμένα πως όλα έχουν χαθεί και δε σου λέει κανείς πως δεν υπάρχει ελπίδα.... Γιατί σαν πιόνι που είσαι δεν ξέρεις πότε ο παίκτης θα θελήσει να γυρίσει τη ζαριά και εσένα πάλι ανταμείψει.... Γιατί η ζωή είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα ενώ η αυτοκτονία είναι το εμπόδιο σε κάθε λύση.... Κι εσύ που μόνο αδιέξοδο βλέπεις τριγύρω και την αυτοκτονία μόνη διέξοδο λογίζεις τόσο σε τύφλωσε ο νους σου ο τρομαγμένος και δε θωρείς πως η ζαριά που έπαιξες πριν λίγο, είναι σημάδι πως το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμα;