"Οι άνθρωποι της Αβύσσου" πότε πεινάνε, πότε διψάνε, δεν έχουνε να φάνε, καλά ρούχα να φοράνε, σε μια αυτοκρατορία δέσμιοι περπατάνε, μα σαν φτωχοί λογίζονται και σα μικροί πονάνε. Συγγραφέας: Ο Τζακ Λόντον. Ένας Αμερικανός, που σα σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή ζωής το 1916, συνθέτει αυτό το έργο, ως ένδειξη ότι ακόμα και στη μεγαλύτερη αυτοκρατορία του 20ου αιώνα, την Αγγλία, υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν χειρότερα από τους ιθαγενείς στην Αλάσκα. Και αν την "τύχη" είχες εκεί να γεννηθείς, στις συνοικίες του Ηστ Εντ, τι άραγε θα έπρεπε να κάνεις, πώς τάχα την πείνα δυνατά θα πολεμούσες και πώς θα αναπτυσσόσουν σε έναν τόπο, που απ' την φτώχεια την σκιά σου θα φοβόσουν; Κι αν πράγματι στηρίζεται στην τύχη, το πού, πώς και πότε θα βγεις απ' την υγρή ''σπηλιά" της αφάνειας στη μοναδική και αναντικατάστατη στερεή πραγματικότητα της ζωής σου, τότε πόση σοβαρή σημασία να δώσεις στα γεγονότα και τον "τζόγο" που σ' οδήγησε εκεί; Γιατί να αγχώνεσαι για κάτι, που δεν προκάλεσες εσύ, γιατί ακόμα και σε στιγμές μη σοβαρότητος, πιέζεις τον εαυτό σου τη σοβαροφάνεια να επιλέξει;
Είναι στιγμές, που όλων το μυαλό σκέφτεται φιλοσοφικά για τη ζωή, την ύπαρξη, το τώρα, το μετά, το πάντα... Υπάρχει πάντα; Σύμφωνα με τις μοίρες της Ελληνικής μας μυθολογίας, το νήμα της ζωής μας κόβεται σε μια στιγμή, όποτε η Άτροπος το θελήσει. Δεν έχει τρόπους να προειδοποιήσει, δεν έχεις επιλογές, θα σε εκπλήξει. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο μύθος του Ηρός αναδεικνύει την έννοια της μετεμψύχωσης, σύμφωνα με τις θρησκείες υπάρχει συνέχεια μετά τη ζωή... Το μετά ακολουθεί το τώρα. Μα της επίγειας ζωής το διάβα όπως το νοούμαστε, όπως το αντιλαμβανόμαστε κάποια στιγμή τελειώνει. Και τι απ' όλο αυτό το σίγουρο ταξίδι του τώρα θες μαζί σου να πάρεις στο αβέβαιο μετά; Μην είν' το άγχος, οι σκοτούρες, τα βάσανα, η πίκρα, οι ταλαιπωρίες, η θλίψη, το κλάμα; Πόσο άσκοπα μπορεί να φαίνονται αυτά μπροστά στην πίεση του χρόνου, που σε μονοδρομεί να ζήσεις, να αποκομίσεις, να γλεντήσεις, να ομορφύνεις τη μέρα και τη νύχτα σου... Τι είναι μεγάλο και τι είναι μικρό... Τι είναι σπουδαίο και τι ασήμαντο... Πόσα πλέκει το νήμα για τη ζωή σου και πόσο εσύ καθορίζεις το μέλλον σου. Μένει κάτι πίσω;
Σα σήμερα για πρώτη φορά το 1934 ο Έντι Κάντορ τραγουδάει στο ραδιόφωνο, το τραγούδι santa claus is coming to town. Σα σήμερα στο Διεθνές Συνέδριο Ασύρματης Τηλεγραφίας, το 1906, επικρατεί η άποψη να καθιερωθεί το SOS σα διεθνές σήμα κινδύνου...Σα σήμερα υπογράφεται ελληνοτουρκική συνθήκη ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη, μετά τον άτυχο για την Ελλάδα πόλεμο του 1897. Η Ελλάδα υποχρεώνεται να καταβάλει 4 εκατομμύρια χρυσές λίρες ως αποζημίωση στην Τουρκία και να εκκενώσει την περιοχή ανάμεσα στον Όλυμπο και τα Καμβούνια Όρη. Σα σήμερα , το 1920, διενεργείται δημοψήφισμα για την επάνοδο του Κωνσταντίνου στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη. Σα σήμερα , το 1890, γεννιέται ο Σαρλ Ντε Γκωλ και το 1916 πεθαίνει ο Τζακ Λόντον. Κάτι μένει λοιπόν πίσω, γεγονότα, καταστάσεις και πρόσωπα αθάνατα στο νου, μα δε μένει η πλήξη και το αρνητικό συναίσθημα... Δε μένουν όλα αυτά , για τα οποία εσύ τώρα το μυαλό σου σκοτίζεις, αφού εκείνα είναι σάπια ξυλαράκια, μπροστά σε ένα πυκνό δάσος, που σου απλώνεται να το ανακαλύψεις.
Τι είμαστε και πού βαδίζουμε Κύριοι σε αυτόν τον κόσμο; Δύσκολα θα φέρεις την απάντηση. Γι' αυτήν την αβέβαιη πραγματικότητα, δεν υπάρχει λόγος άλλο το μυαλό σου να παιδεύεις, κάτσε απλώς σε ένα σημείο να απολαύσεις το τώρα και με χαρά, όση σου δίνει η "Λάχεσις", να πορεύεσαι και το χαμόγελο βεβιασμένα κάθε στιγμή να πιέζεις να φανεί... Γιατί η ζωή σου δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό, που βλέπεις, τα υπόλοιπα πάντα κρυφτό με σένανε θα παίζουν. Σε μια στιγμή δημιουργείσαι, σε μια στιγμή τελειώνεις, το μεσαίο διάστημα είναι δικό σου θέμα. Αρκεί μονάχα να θυμάσαι κάτι.. Την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου