δυο οφθαλμοι....το αβατο της ψυχης παντα θα καθρεπτιζουν...

 
Σαν ένα ξύλο που ο άνεμος το ρήμαξε, σαν ένα φτερό που δεν είχε δύναμη να αντισταθεί στης βαρύτητας τη δόξα κι έπεσε απ' του αηδονιού την αγκαλιά αισθάνεσαι σαν κάνεις κάτι που είναι τάχα τόσο έξω από σένα, κάτι που ξεπερνά τις ίδιες σου τις αντοχές. Μα εσύ σαν ένα γέρικο πουλί που πετά καμαρωτό ανενόχλητο από τις συνεχόμενες σφαλιάρες της Μοίρας θα προχωράς, δε θα λυγίσεις, μήτε το κεφάλι θα αφήσεις να πέσει για λίγο , θα το κρατάς έστω βαστώντας το και με τα χέρια δυνατά για να μην υποκύψει...Μην σκρεφτείς ούτε λεπτό τα βάσανα, τον πόνο το βαρύ τον ακατάπαυστο, τη μοναξιά που πέρασες σε αυτό το δύσβατο μονοπάτι μονάχα το μέλλον να κοιτάς και να το φαντάζεσαι λαμπρό χρωματιστό χαρούμενο, όπως ακριβώς αξίζει να είναι μετά την τρικυμία. Ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα να προσμένεις κι ας έρθει κι αργά....Κι αν τάχα όλα αυτά κατορθώσεις στο μυαλό σου να εμφυσήσεις μη νομίσεις πως τα πάντα μονομιάς θα εξαφανιστούν, δάκρυα θλίψη κραυγές γιατί πάντα υπάρχει ένα όργανο που όλα τα θυμάται - το μυαλό- κι ένα ακόμα που μυστικά τα φανερώνει κάτω από βουβή θλίψη - τα μάτια- ...κι ακόμα κι αν κάποτε όλες αυτές οι πίκρες φαίνονται παρελθόν τα μάτια θα' ναι πάντα εκεί να στις θυμίζουν...Μια ψυχή θα καθρεπτίζουν ταλαιπωρημένη μα τόσο γεμάτη και καθαρή. Αυτά τα μάτια όλα τα δείχνουν στην στιγμή και κάθε φορά που στον πόνο η συζήτηση θα τραβά εκείνα λυγισμένα από εκείνον θα σε κοιτούν.Δυο οφθαλμοί κομμένοι μα και τόσο λαμπροί και δοξασμένοι παράλληλα... δυο μάτια όπως και να βρίσκεσαι εσύ πάντα μια ψυχή θα υπηρετούνε...