Η Αθηνα του τοτε, η πρωτευουσα του σημερα.

               Πόσες φορές έχετε περπατήσει στην Πλάκα και κατακλύζεστε από αρώματα, χρώματα και αισθητικές μιας άλλης εποχής; Πόσες φορές θέλετε να χαθείτε στα σοκάκια και να ανακαλύπτετε το κάθε μοναδικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα που με αγάπη συνέθεταν οι τότε αρχιτέκτονες, αισθηματίες και μάστοροι; Πόσες φορές χάνεστε μέσα σ αυτές τις ομορφιές και πόσες φορές θαυμάζετε την όαση που αυτά τα «άψυχα» κτίρια δημιουργούν στο κέντρο μιας γκρίζας, χαώδους πρωτεύουσας; Μα πόσες ακόμα φορές αναρωτηθήκατε γιατί η Αθήνα του τότε μετατράπηκε στην πρωτεύουσα που όλοι γνωρίζουμε; Μία ερώτηση αναπάντητη, μα καίρια και ισχύουσα συνάμα… Πολυπληθυσμός και ανοικοδόμηση θα σου πουν…

                           12-2-2012: Καίγεται ο  κινηματογράφος «Αττικόν», χτισμένος από το 1914. Και να’ ταν το μόνο δυσάρεστο για αυτά συμβάν. Κτίρια χτισμένα, νεοκλασσικά μαγευτικά, που το καθένα είχε το δικό του μοναδικό χαρακτηριστικό, άλλοτε τα περίεργα σχέδια στα κάγκελα, άλλοτε επιγραφές και ζωγραφιές στον τοίχο, άλλοτε αγάλματα στα μπαλκόνια και στις στέγες. Τα αποκάλεσαν ψευτοκλασσικά και κατάφεραν να γκρεμίσουν τα περισσότερα και σιγά σιγά να τα αφανίζουν. Και όλα αυτά με ένα μόνο πρόσχημα, θέλουμε πρακτικότητα και χώρο για πολύ περισσότερους κατοίκους. Και άρχιζαν κολλητά με αυτά να χτίζονται τα έκτροπα, πολυκατοικίες πολυώροφες, άχρωμες, γκρι, με κάγκελα σαν στους φυλακισμένους. Μια μονοτονία παντού, μια μουντή εικόνα του τίποτα και της θλίψης αντικατέστησε τη γεμάτη δημιουργικότητα, ζωντάνια και χαρά που σου προκαλούσαν εκείνα……

                       Μετά τον πόλεμο, δεν προλάβαινες όχι να τα χαρείς, μήτε να τα ζωγραφίσεις τα νεοκλασσικά. Τόσο γρήγορα κατεδάφιζαν το ένα μετά το άλλο. Οικοδομήματα, που κουβαλούσαν ιστορία του παρελθόντος. Ποιος τα σέβεται τελικά, ποιος διαβάζει πίσω απ’ τους τοίχους τους τα όσα θέλουν να πουν; Τα έριξαν όλα χωρίς κανένα συναισθηματισμό σε έναν κοινό λάκκο… Σαν τους νεκρούς σε επιδημία…. Σα να ταν σκουπίδια που προσέβαλαν το περιβάλλον, σα να απειλούσαν  το νέο κύμα «προστυχιάς» που άπλωνε γοργά. Σπίτια με Καρυάτιδες, αετώματα και Κορινθιακές κολώνες, ζωγραφιές, σκαλίσματα, που διηγούνταν όμορφες διαχρονικές ιστορίες, έγιναν έρμαια σε ένα τέρας, σε μία αρρωστημένη αντίληψη του ωραίου και της αισθητικής. Μα γιατί να μη συνάδει η επιστημονική πρακτική με την ομορφιά της μοναδικότητας άραγε; Μήπως γιατί ξεχάστηκαν στο βωμό του εύκολου χρήματος να βάλουν ρήτρα τη διατήρηση του αγαθούς τοπίου;

                       Κανένα σπίτι δεν ήταν όμοιο με το διπλανό του, το κάθε τι τη δικιά του ιστορία σου απλώνει, μα τώρα μες στη νέα τάση που βιώνεις, το παιχνίδι «βρες τις διαφορές» θα εφαρμόζεις και δύσκολα αυτές στα νέα κτίρια θα διακρίνεις, μιας κι όλα μουντά και άχρωμα θα σου δεσπόζουν.

                   Κι είχαμε τον χρυσό και χαλκό τον κάναμε… Πώς τα καταφέραμε και πάλι; Πώς πάντα απομακρύνουμε το τιμώμενο και ωραίο και πάντα το μισητό και άσχημο κρατούμε στο πλευρό μας; Μια χώρα με αξίες πώς κατάντησε με αξιοποιήσεις μονάχα να βιώνει; Μονάχα εσύ μπορείς να το αλλάξεις και στις ταμπέλες που πληθαίνουν στα νεοκλασσικά επάνω με τον όρο «Κατεδαφίστηκε» εσύ  να τις αντικαταστήσεις με «Αναπαλαιώνεται». Έτσι να ζωντανέψεις το ωραίο. Μονάχα εσύ και μονάχα τώρα, πριν όλα γίνουν σκόνη μες στο χάος.