το μεσα μας φως

 "Σαν κάποτε να άναψαν τα κίτρινα τα φώτα μέσα μας, έτσι δεν είναι ;" Η χούφτα του μικρού κοριτσιού προστάτευε τα ψίχουλα από ένα μικρό κουλούρι, από την τροφή εκείνη, που είχαν να ζήσουν

"Για πότε κάποτε μιλάς;" Τα μάτια της ηλικιωμένης γυναίκας γυρνούσαν να αντικρίσουν το μικρό της θαύμα, όπως το αποκαλούσε, κατάκοιτη όμως κι ανήμπορη να φωνάξει βοήθεια πέρα από τους τέσσερις τοίχους χαμογελούσε ρυθμικά για κείνο το παιδί, που εκείνη ήταν όλη πια η δύναμή του.Το πλάσμα αυτό έσφιξε κι άλλο το χεράκι του και σήκωσε τον αντίχειρα προς τα έξω.

"Στο μέσα μας , στο μέσα μας το σπίτι το παλιό, τα είδες τα φώτα κάποτε έτσι δεν είναι; Ήταν μεγάλη η λάμψη ; φώτιζε όλος ο ουρανός, έλαμπαν οι δρόμοι ;" Ο άνεμος άφηνε ανεξίτηλα το θρόισμα των φύλλων να πλέκει τη μουσική εκείνο το βράδυ ώσπου να σβήσει τ φεγγάρι πίσω από το φως του ήλιου. Κι ήταν δυνατός ο άνεμος και ηχηρή η μουσική τόση, που η γηραία γυναίκα κλεισμένη μέσα στην δύση της ψυχής της δεν έβλεπε τον ήλιο να έρχεται ποτέ. 

ΡΩΣΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ

 

 

«Στάσου» φώναξε Καθισμένος κάτω από ένα περβάζι δίπλα στην κόγχη ενός λιμανιού, ενώ τα πόδια του βρέχονταν από τα κύματα της θάλασσας. Ένας νεαρός ετών κάπου 20 με μαύρα πλούσια μαλλιά και ένα καπέλο στρογγυλό κοίταζε επίμονα τον άντρα, να μπαίνει στο πλοίο που μόλις έφευγε από το λιμάνι της Οδησσού. Εκείνος δε γύρισε πίσω μήτε τα μάτια έστρεψε να τον δει μα με σταθερό βηματισμό κατευθυνόταν στην επιβίβασή του.

Απόψε μύρισε επανεκκίνηση ψιθύρισε ο νεαρός στον διπλανό του νεαρό Ρώσο άντρα, που χαμένος κοίταζε τον άλλον να επιβιβάζεται στο πλοίο. Ήρθε η ώρα, αυτή η ώρα να φύγουν οι παλιοί και να γεννηθεί μια καινούρια αγάπη μεταξύ μας, αυτή που πάντα υπήρχε, αυτή που πάντα θα αναδύεται μέσα μας.

«Εσύ από τη Σαντορίνη και εγώ από τη Ρωσία, πώς θα τα καταφέρουμε μέσα στην καινούρια ιστορία , που χτίζεται, σαν παραμύθι θα ορμήξει σε μας η φτώχεια» ψέλλιζαν τα χείλη του τις λέξεις καθώς κοιτούσε το έδαφος σταθερά.

«Για αυτό σκας; Ωχ αδερφέ μου κάνεις λες και δεν ξέρεις τι μας συνδέει, λες και δεν ξέρεις πώς ήρθαμε εδώ, λες και δεν ξέρεις πόσα γλέντια και λειτουργίες κάναμε σιμά ο ένας με τον άλλον. Πες μου πως δεν ξέρεις λοιπόν».

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ .. ΜΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ

Εγώ είμαι.. Τι με παρατηρείς μέσα από τα μαύρα γυαλιά, που κρύβουν το εγώ σου; Εγώ είμαι έξω από τη γυάλινη σπασμένη σφαίρα, που με είχες εντάξει να ζω, έξω από αυτό το χώμα , που με είχες φυτέψει για να ανθίσω, πέρα από κείνο, που πάντα θα υπολόγιζες να είμαι. Κοίτα με σου φαίνομαι ίδια; Εγώ, που κυνηγούσα μέχρι και τους Κύκλωπες τους τυφλούς μήπως σε βρουν και πληγώσουν, τώρα βρίσκομαι κι εγώ να πίνω καφέ μαζί τους και να τους εξηγώ πως κι εγώ που έβλεπα, δεν έβλεπα εν τέλει. που και τα χρώματα, που διέκρινα δεν άλλαζαν τον κόσμο. Πως ίσως εκείνοι έβλεπαν καλύτερα. Εγώ που μέχρι και την αποκεφαλισμένη Μέδουσα φύλαγα να μην τη δεις και σε καταστρέψει, εγώ τώρα χτενίζω τα μαλλιά της και της εξηγώ ότι κι αυτός ο φόνος της ήταν λύτρωση για κείνη πως κι αυτή η μεταμόρφωσή της σε Μέδουσα ήταν σωτήριο, καθώς κάπως έτσι γλίτωσε τη γυάλινη σπασμένη σφαίρα και το χώμα. Κοίτα με! Δίπλα σε όλους εκείνους τους κακούς, που πολεμούσα να μην γρατζουνίσουν ούτε στο ελάχιστο την καρδιά σου να τους εξηγώ πως η καρδιά μου δεν υπάρχει πια. Να τους εξηγώ πως την έκανες πέτρα, πως όλα εκείνα για τα οποία ύψωνα την ασπίδα ήταν πλέον μια παράλληλη φύση της ζωής, μια έξαψη της φαντασίας μου. Κοίτα με δεν κλαίω όχι γιατί είναι πέτρα η καρδιά μου γιατί ακόμα κι εκείνη αόρατη χτυπά δυνατά και σπάει και 'χει κομματιάσει τόσες φορές, που πλέον δεν υπάρχει μέρος να μην έχει χτυπηθεί , μέρος να μην έχει πονέσει. Δεν κλαίω όχι γιατί δεν πονάω αλλά γιατί έχω συνηθίσει τις μαχαιριές σου, έχω πλέον πληγές ανοιχτές κι εκείνες δε νιώθουν πια τον πόνο σου.

ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ...

Εγώ σιωπώ για τις βουές, που πλέκονται στο μυαλό μου. Εγώ σιωπώ για τους ήχους, που απλώνετε αδίστακτα γύρω μου. Εγώ σιωπώ για όλα εκείνα, που ξεχνάτε να μου θυμίσετε και για όλα εκείνα που δε διστάζετε συνεχώς να μου τονίζετε. Κλείνω τα χείλη μου και σιωπώ γιατί αν μιλήσω φοβάμαι. Θα μου πεις ποιον; Θα μου πεις τι; Εμένα . Γιατί δεν είμαι έτοιμη να αντιδράσω στην σφαίρα σας. Δεν είμαι έτοιμη να σηκωθώ από το καβούκι μου. Φοβάμαι εμένα γιατί αυτό το εγώ στέκεται ανήμπορο να αντιμετωπίσει τον κόσμο, που θα αλλάξει μετά τη φωνή μου. Κι έτσι σας κοιτώ και βάζω τα δάχτυλά μου να σας μιλούν πίσω από μια φωτεινή εικόνα οθόνης, που υπακούει σε κάθε διαταγή μου. Μένουν τα δάχτυλα να προβάλουν αυτά που η γλώσσα κομπιάζει. Κι έτσι σας κοιτώ, εδώ, εκ του ασφαλούς στη σιωπή μου.

Κι ειμαστε παλι εδω. ζωντανοι....

Κι είμαστε πάλι εδώ... Κρυμμένοι πίσω από τα κουμπιά του πληκτρολογίου, να αναζητούμε το εγώ μας σε μία κατάσταση μαζικής μέθης της καταστροφής. Κι είμαστε πάλι εδώ, πίσω από την κλειστή κουρτίνα του σαλονιού, χωμένοι πάνω σε έναν ημιστρωμένο καναπέ μιας άτακτης ζωής, που μας κυκλώνει. Κι είμαστε πάλι εδώ, πατώντας στις μύτες των πιο μικρών στο σώμα μας δακτύλων να προσπαθούμε να κινούμαστε αθόρυβα μην ταραχθεί η πολύβουη πραγματικότητα του δικού τους δήθεν. Κι είμαστε πάλι εδώ...Ζωντανοί ή και όχι.

ΤΟ ΔΩΡΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ; ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΤΣΟΥΛΗΘΡΑ, ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.

Συναντηθήκαμε τυχαία μέσα σε ένα ασανσέρ, εγώ η πιο μικρή από όλους κοίταζα τα πρόσωπα των παιδιών , που έμπαιναν. Ήμασταν στην αρχή 3, το ένα, εγώ, ήμουν μικρόσωμο η Ιζαμπέλ, το άλλο νέγρο αγόρι ο Ζαχάρ και το τρίτο ένα σκιστομάτικο μικρό αντράκι, ο Τσεν.. Και τα τρία κρατούσαμε στα χέρια χαρτάκια με νούμερα. Τα νούμερα της ελευθερίας μας. Τρία παιδιά έως δέκα ετών από τόσο μακριά, τόσο κοντά μέσα σε ένα ασανσέρ να ψάχνουν τη ζωή τους. Σιωπούσαμε, ώσπου έκλεψα μια ματιά να δω το νούμερο του διπλανού μου, 8 νούμερα πιο πίσω από μένα, κατσούφιασα:

«-Θα μας πάρουν μαζί;» το ρώτησα το νέγρο παιδάκι Ζαχάρ, που ήρθε αριστερά μου «Είμαι το 257 για σήμερα, εσύ το 268».

«-Έφαγες;» με ρώτησε, έγνεψα καταφατικά και έσκυψα το κεφάλι , καθώς το σκιστομάτικο ο Τσεν με αγωνία με κάρφωνε στα μάτια. Προσπάθησα να στρέψω αλλού τη ματιά μου, αλλά με διαπερνούσε σαν καρφίτσα το βλέμμα του.

«-Ξέρεις πού θα μας πάνε; Είμαι το 249», με ρώτησε.

«-Το ασανσέρ ανεβαίνει για κάπου» απάντησα. Τα φωτάκια από τα νούμερα των ορόφων έσβηναν, καθώς ο ένας όροφος διαδεχόταν τον άλλον.. «Μάλλον για κάπου καλύτερα» προσέθεσα, κοιτάζοντας τον Ζαχαρ να έχει κάτσει σε στάση μουσουλμανικής προσευχής κρατώντας την κοιλιά του, χλωμός κι ανήμπορος να συγχρονίσει το βλέμμα μου με το δικό μου. Με μια απότομη κίνηση το σώμα του Τσεν γύρισε προς το μέρος του νέγρου παιδιού, κοιτάζοντας τον κουλουριασμένο σα να παρακαλάει για σωτηρία από μια ανώτερη δύναμη. Δυο λέξεις ίσα, που σχηματίστηκαν με τη γλώσσα του: «Είσαι εντάξει;» ψέλλισε.

 «-Πεινάς;» συμπλήρωσα τρομαγμένη.

«-Πολύ» ανταποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή εκείνο «Θα μας ταΐσουν;» συνέχισε.

Κανείς μας δεν απάντησε. Ποιος ξέρει, ποιος θα μπορούσε να ξέρει. Έτσι σκυμμένοι από πάνω του κοιτάζαμε τη φωτεινή ένδειξη στο ασανσέρ να καλωσορίζει το ένα νούμερο ορόφου μετά το άλλο, ενώ ανηφορίζαμε εγκλωβισμένοι όχι ανάμεσα στους τριγύρω μας τοίχους, μα κυρίως ανάμεσα στις σκέψεις μας. Πηγαίναμε πάνω πάνω για την ελευθερία. Μας είχαν τάξει ελευθερία. Σιωπούσαμε , σα να σιωπούσαμε υπέρ κάποιου.

{H'} ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΡΟΠΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΑΜΟΣ - ΝΕΟΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ

«Ένας γάμος είναι επιλογή μέχρι εκεί, που δεν προσβάλει τον άλλον η απόφασή σου». Κάπως έτσι ο νεαρός εντεταλμένος του κράτους θέλησε να ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι της επιχειρηματολογίας του και συνέχισε, καθώς διέκρινε τα μάτια του ιερέα απορημένα «Μη διστάζετε να συμφωνήσετε. Γενικά εσείς οι ιερείς το κάνετε αυτό. Είστε τόσο πεπεισμένοι για αυτά που γράφουν τα Ιερά Κείμενα, που σα να κρατάτε παρωπίδες».

{Z'} ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΡΟΠΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ

ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΖΩΗΣ 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Τα κύματα μιας θάλασσας, που απλωνόταν αδιάκοπα στο τέλος των ματιών του, έλουζαν τα γυμνά πόδια του, υπενθυμίζοντας ότι οι ώρες περνούν ανεξάρτητα από τις δικές του αμυδρές σκέψεις. Μόλις στα 19, με μια πορεία αξιοθαύμαστη στα μαθητικά του χρόνια, πέρασε με σπουδαία επιτυχία στις πρώτες θέσεις των Πολιτικών Μηχανικών του Μετσοβείου Πολυτεχνείου και τώρα αυτό. Ένα απερίσκεπτο βράδυ με την παρέα, από κείνα που όλοι τα θυμούνταν με γέλια στα χείλη τους, έκανε μια βεβιασμένη κίνηση και υπέκυψε στον ερωτικό του πόθο αγνοώντας παντελώς ότι στο μετέπειτα κάδρο τέτοιων αυθόρμητων παρορμήσεων κοσμείται σαν ακούνητη έγχρωμη φωτογραφία ένα μωρό. «Ω Θεέ μου» αναφώνησε μετά από μια γρήγορη σκέψη των γεγονότων «τι κάδρο; Τι μωρό; Θα καταστρέψει την πορεία μου, θα με … θα με… θα με κα.. τα … στρέ… ψει» στρέβλισε «Μα μήπως;» Σήκωσε το χωμένο στην άμμο δεξί του χέρι και το βούτηξε στην τσέπη του, ψαρεύοντας το αιματολογικό τεστ της κοπέλας εκείνης της μοιραίας νύχτας. «Όλα στα ύψη, όλα στα ύψη! Μα πώς γίνεται με μια φορά μόνο. Με μια φορά έγκυος;».

ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΡΟΠΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ {ΣΤ΄}

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΝΗΣΤΕΙΑ

«- Και πώς πέρασε η 25η Μαρτίου και πώς φάγαμε τον μπακαλιάρο μας και πώς έχουμε μονάχα 1 βδομάδα για την αναστάσιμο μέρα, δεν μπορεί στον νου μου να χωρέσει». Το χέρι του σκούπισε το ιδρωμένο του μέτωπο και κοίταξε τον απεσταλμένο του κράτους με μια ζωγραφισμένη στο ύφος του απορία «Πώς περάσατε την εορτινή μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας;»

«-Σίγουρα δεν έφαγα μπακαλιάρο, αφού ούτε μια πλούσια από σαλάμια και τυριά πίτσα δε με χόρτασε χτες. Ένας μπακαλιάρος το μόνο, που θα κατάφερνε είναι να με κάνει να λιμοκτονήσω». Έκοψε με το μάτι του στιγμιαίως το απογοητευμένο βλέμμα του ιερέα και δίχως να προλάβει το συναίσθημά του να αντιδράσει, κοίταξε επίμονα στα μάτια του συνομιλητή του: «Τι αλήθεια τώρα; Πιστεύατε πως νήστευα;»

ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΡΟΠΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ {E'} ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΠΟΚΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Ένα μικρό στολίδι μιας νεκροκεφαλής, σαν κονκάρδα να κρέμεται άτσαλα από το λευκό σιδερωμένο του πουκάμισο πρόδιδε την επιθυμία του να δηλώσει καθαρά τη θέση του να καρναβαλιστεί όλο το βράδυ. Τα χέρια του έβγαλαν απαλά τα έγγραφα του κράτους για να αναλυθούν τα στατιστικά στοιχεία επιδοτήσεων προς την εκκλησία, αλλά βλέποντας τον συνομιλητή του, τον ιερέα αυτής της εκκλησίας, να έχει κλειδώσει το βλέμμα του πάνω στην κονκάρδα νεκροκεφαλής, επανατοποθέτησε με προσοχή τα έγγραφα στη θήκη της τσάντας του και γύρισε προς το μέρος του απέναντι του.

«Δε σας αρέσει ο θάνατος;»

«-Όχι, είναι μια πορεία προς τον παράδεισο, μα πού κολλάει αυτό;» ρώτησε ο ιερέας, χωρίς να αποχωρίζονται τα μάτια του την κονκάρδα.

«-Τότε γιατί κοιτάτε τη νεκροκεφαλή τόσο έντονα; Δε θέλετε…»

ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

«-Αν και το θέμα δεν απασχολεί την κοινωνία τόσο πολύ, αλλά ως μια προσωπική μου διαμάχη εσωτερική με αυτό που λέγεται εκκλησιαστική οργάνωση θα σας ρωτήσω κάτι ευθέως: Γιατί τόσος διχασμός για ένα ημερολόγιο;»

Ο ιερέας μόλις είχε ακουμπήσει τον ώμο του πάνω στο τραπέζι και τα μάτια του χαμένα στις σελίδες της Καινής Διαθήκης. Θα έλεγε κανείς πως άκουγε τα μισά από αυτά που φώναζε ο συνομιλητής του. Έγειρε το σώμα του προς αυτόν και κάνοντας μια κίνηση να διορθώσει το ράσο του, που παραδινόταν στη βαρύτητα αποφάσισε να σχολιάσει: 

«-Το θέμα παιδί μου είναι ότι η οργάνωση της εκκλησίας έχει κάποιους κανόνες. Με ρωτάς γιατί επιλέξαμε το Γρηγοριανό ημερολόγιο; Θα σου πω πως η πολιτεία το επίτασσε να γίνει η αλλαγή. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ημερολογιακό είναι πιο πολύ να τηρείται η τάξη στην εσωτερική της ενότητα. Και αυτοί οι παλαιοημερολογίτες αυτό δε σεβάστηκαν».

ΡΩΓΜΗ – ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΡΟΠΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ {Γ'} ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ή ΘΕΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, του Νέου Έτους και των Φώτων. Κουρασμένοι από τη συζήτησή τους για τη μισθοδοσία των κληρικών και το κατά πόσο αυτό πρέπει να μπαίνει στον κρατικό προϋπολογισμό, άρχισαν να συζητάνε για τις οικογένειές τους. Ο ιερέας, παντρεμένος με 3 τέκνα και ο εντολέας του κράτους αρραβωνιασμένος με τη γυναίκα του έγκυο, είχαν πολλές ευχάριστες μνήμες να μοιραστούν. Όταν, όμως, το θέμα ερχόταν στη μεταξύ τους λεκτική διαμάχη το χαμόγελο πάγωνε και οι εγκάρδιες ευχές σα να μην ειπώθηκαν ποτέ λογίζονταν.

«Κι αν πράγματι, όπως ισχυρίζεστε, μπαίνει στο στόχαστρο η εκκλησία για συγκεκριμένες σκοπιμότητες του κράτους, εσείς γιατί..» το βλέμμα του χάθηκε μες στην τσάντα του, ψάχνοντας απεγνωσμένα το στυλό του «γιατί δεν κάνετε τίποτα για να δείξετε καλή διαγωγή και να μην έχει πατήματα να στηρίξει το κράτος;» συνέχισε.

Ρωγμή: Σχέση Κράτους - Εκκλησίας μέσα από έναν διηγηματικό διάλογο των δύο αντίρροπων πλευρών {Β} ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ (Α’ ΜΕΡΟΣ) ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Τα χέρια του ενός σφιγμένα πάνω στο τυπωμένο νομοθέτημα, ενώ τα χέρια του άλλου κυκλωμένα γύρω από την Καινή Διαθήκη, δεν έκαναν κίνηση να κλείσουν τις πηγές γνώσης τους. Δύο οφθαλμοί να προσπαθούν να περάσουν σε επεξεργασία όλα τα τυπικά στοιχεία του νομοθετήματος για τη μισθοδοσία, για να μπορούν να τα επιβάλουν με την γλώσσα καθοριστικά στον συνομιλητή τους, ενώ οι δύο αντίκρυ τους οφθαλμοί να προσπαθούν να γευτούν το Θείο δώρο της λύτρωσης, βάσει της Καινής Διαθήκης.

«Μισθοδοσία, λοιπόν» διέκοψε τη σιγή ο εντεταλμένος από το κράτος, αφού πλέον ένιωσε σίγουρος ότι είχε έτοιμη τη ροή του λόγου του για αυτό το ζήτημα «να ξεκινήσουμε;»

Ρωγμη: Σχεση Κρατους - Εκκλησιας μεσα απο εναν διηγηματικο διαλογο των δυο αντιρροπων πλευρων ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΓΝΩΡΙΜΙΑ – ΒΑΣΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Κουρασμένος, καθισμένος σε μια καρέκλα πλαστική στο προαύλιο του ναού κοιτούσε ένα ιπτάμενο κίτρινο φύλλο, που μάταια προσπαθούσε να προσγειωθεί μπροστά του. Μια είδηση για μια ανάγκη να αποτυπωθεί η δεδομένη κατάσταση της εκκλησίας τον είχε προβληματίσει. Όλα τα δεδομένα έπρεπε να τα περάσει από κόσκινο και να βγάλει μια σωσίβια λέμβο, που θα σώσει την σχέση εκκλησίας κράτους, πριν βουλιάξει στα άδυτα της παλαιάς εποχής για πάντα. Τα χέρια του κρατούσαν τους νόμους, που το κράτος θέσπισε για την εκκλησία και μια τα έγερνε πάνω μια κάτω σα να ήθελε με την κίνηση να ξεδιαλυθεί το χλωμό μπερδεμένο πεδίο μιας πολυκαιρισμένης συννεφιάς, αλλά τα χαρτιά, άψυχα ως ήταν δεν του έκαναν τη χάρη.

«Είστε ο κρατικός αναλυτής της κατάστασης;» Τον πλησίασε σκυμμένος ένας ιερέας. Το θετικό του νεύμα έδωσε παραπάνω από έναυσμα στον συνομιλητή του να ανοίξει τα χέρια και να ακουμπήσει τον νεαρό με τις παλάμες του στα δύο του μπράτσα: «Πάμε έχω τόσα να σου δείξω, θα ναι μακρύ αυτό το  ταξίδι».

Σωτηρες ή παρασιτα της ζωης σου;

"Ξεκίνησες το τέλος να διηγείσαι και την αρχή λησμόνησες να πεις. Φοβήθηκες τον δρόμο που περπάτησαν πολλοί , μα σκιάχτηκες και τον δικό σου δρόμο και βήμα μπρος να κάνεις δεν μπορείς και σκυφτός το τέλος για αρχή παρομοιάζεις. Μη! πόσες φορές για λάθος λόγο επιφορτώθηκες τη λέξη και τρομαγμένος ακολούθησες άλλο μονοπάτι για να μη νιώσεις την κόντρα και τη δίψα για θυμό. Μη! μια λέξη μισή που δεν προσδιορίζει ποιο είναι το σφάλμα σου, μα σε αποτρέπει απ' τα πάντα που θυμάσαι να έχεις στη ζωή σου ενδοιασμούς. Την πράξη δεν τόλμησες, τη λέξη σεβάστηκες και το σώμα σου κύρτωσες να υπακούσεις το μη! Το δικό τους μη! Και έτσι σε βρίσκω τώρα να διαβάζεις αυτές τις γραμμές και να αρνείσαι πως ταυτίζεσαι με αυτές τις λέξεις. Μα για πες μου πόσο κρυφά έχεις βάλει τον θησαυρό εαυτό σου, που καλά καλά και εσύ δε θυμάσαι αν υπάρχει; Και σε ρωτώ δε σου θυμίζει τίποτα το μη; Αυτό το μη; Ναι αυτό που σκέφτεσαι; Το μη τους!

ΤΙ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ; ΕΝΑΣ ΚΑΙΡΙΚΟΣ ΠΑΓΕΤΟΣ Η ΕΝΑΣ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Πεταμένος στην άκρη ενός παράταιρου ονείρου του στέκεται με διπλωμένα τα πόδια να κοιτάζει τις νιφάδες που σκεπάζουν τις πολυφορεμένες κάλτσες, ίσως η φύση να ήθελε να τον επιβραβεύσει με ένα φυσικό μπάνιο, έξω από την άδικη καθημερινότητά του. Κανείς δεν τον κοιτούσε μα δεν τον ένοιαζε είχε τις νιφάδες να τον λούζουν τη θεία αγάπη κι αυτό του αρκούσε. Τέταρτη μέρα χιονιά κι ήταν Χριστούγεννα, τα δικά τους Χριστούγεννα με εκείνο το παλαιό ημερολόγιο, που με τα τέσσερα δάχτυλα του αριστερού του χεριού είχε γραπώσει από έναν δικό τους κι είχε βγει στην πόλη. Όχι για κάποιον λόγο, μα για να χαζέψει εκείνους, τους άλλους και τις περίεργες κινήσεις τους στο πλήθος. 

Μια όμορφη πόλη με τόση ασχήμια εσωτερική, τόση ψυχική θλίψη, που τον τρόμαζε ο κόσμος, τον τρόμαζε η τόση ελευθερία, τα τόσα "χαμόγελα" στους γύρω, τον φόβιζαν οι σκέψεις τους κι εκεί στον τοίχο ακουμπισμένος με συντροφιά τις νιφάδες, ένιωθε προστασία από το στερεοποιημένο νερό, που πάλευε να τον καλύψει από τα τόσα δήθεν γύρω του, την τόση λεγόμενη τελειότητά τους. Πέρασαν κάμποσα λεπτά να σαρώνουν τα μάτια του εκείνους, μα τίποτα δεν άλλαζε ουσιαστικά, τίποτα εκτός από το χιόνι, που είχε πλέον δώσει μια νόστιμη νότα τριγύρω του, μετατρέποντας όλα τα αμάξια σε κουραμπιεδάκια και όλα τα πεζοδρόμια σε λευκή σοκολάτα. Ήταν πλέον σίγουρος πως έπρεπε να βρει κάτι να γευματίσει, μέχρι ένα φως δυνατό να του κόψει την τόση πείνα του, αφήνοντας την περιέργεια του να πάρει τα σκήπτρα της ζωής του. Πλήσίασε.

Οικουμενικoς Πατριαρχης Γρηγόριος Ε' Μια μορφη της Επαναστασης του 1821

“Εγώ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε', βιαζόμενος από της Πόρτας, σας στέλλω αφοριστικά [...] Εσείς, όμως, να τα θεωρείτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου...». Τα μάτια του καρφωμένα στο χαρτί μήτε ήθελε να τα σηκώσει, είτε γιατί με άγρυπνο και επίμονο βλέμμα τον παρακολουθούσε ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β', είτε γιατί με βάρος στην καρδιά έπλαθε τούτα τα λόγια. Ουδείς ποτέ δεν ήταν σε δυσχερέστερη θέση από κείνον σκεφτόταν, ουδείς ποτέ δεν αναγκαζόταν να αφορίσει τους επαναστάτες του Έθνους του, τους επαναστάτες της ελευθερίας... και με τέτοιες σκέψεις το κεφάλι του όλο και περισσότερο βούλιαζε, μα εκεί στον βούρκο των σκέψεων του μία φωτεινή ελπίδα ανέτειλε μέσα του, πως μονάχα ένα μούδιασμα θα προκαλούσε στους επαναστάτες και πως δε θα πτοούνταν ανασταλτικά με αυτόν τον άκυρο, όπως τον έγραφε αφορισμό για την επανάσταση. Σήκωσε το κεφάλι αργά και με διστακτικά τρεμάμενα χέρια παρέδωσε το έγγραφο για να παραδοθεί στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και η πένα έγραφε 23 Μαρτίου 1821. ήξερε ότι θα ερχόταν μία αρχή καινούρια στον ελληνισμό αλλά και ένα τέλος. Το δικό του το τέλος.

Αποκριες και εκκλησια! μια ιδιορρυθμη σχεση

                                                                  

Πίσω από τις μεταξένιες κουρτίνες των ανακτόρων, πίσω από τα άγουρα βλέμματα του λαού, πίσω ακόμα και από την αυγή της άνοιξης πλέκουν μια ιστορία, εκείνοι που η κλεψύδρα της ιστορίας της γης τους έχρισε συγγραφείς της. Ακόμα μια ιστορία για να καθορίσουν ακόμα μία πρακτική, ακόμα ένα ανθρώπινο έθιμο. Οι δείκτες του χρόνου δείχνουν 6η Οικουμενική Σύνοδος και τα βλέφαρά  ενός νεαρού άνδρα, που κοιτά τον ουρανό, κλείνουν αργά για να μεταφερθούν ψυχικά σε εκείνη την αίθουσα, εκείνο τον χρόνο, 692 μ.Χ. Βίωμα ή όραμα;

Πίσω από μια μαρμάρινη κολόνα με σφιγμένο το σώμα τους παρακολουθούσε. Ήταν εκεί και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και άλλοι περίπου 200 Επίσκοποι. Το ήξεραν, το γνώριζαν καλά πως βρίσκονταν αντιμέτωποι με ένα αρχαίο έθιμο, με μια συνήθεια, που είχε ενσωματωθεί στα πλαίσια της κοινωνικής δομής, ένα έθιμο όμως, που σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, αναπαρήγαγε ειδωλολατρικά έθιμα και αποσυντόνιζε την ηρεμία της κοινωνίας, την Αποκριά. Ο νεαρός άνδρας πίσω από την κολόνα με το δεξί του χέρι ακουμπισμένο στον τοίχο τα όσα υποστήριζαν άκουγε, για τα όσα συγκρούονταν έπαιρνε μες στης σιγής την σκέψη του θέση.

Ώσπου μια φωνή βροντερή από το τραπέζι ηχηρά είπε: “Δύο είναι οι λύσεις δια το αρχαιοδιονυσιακό έθιμο των Αποκριών και τις 2 θα συζητήσουμε και από τις 2 τη μία μονάχα καθολικά θα εφαρμόσουμε”. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν επάνω του, καθώς αυτός έβαζε δύναμη στα πόδια να σηκωθεί όρθιος, ώστε να γίνεται αντιληπτός από το σύσσωμο πλήθος, ακόμα και από τον κρυμμένο νεαρό άνδρα. Πριν καν το στόμα του εκφράσει τις σκέψεις του, οι συνομιλητές με βαβούρα τον παρότρυναν να μιλήσει.

oταν οι Καλλικαντζαροι γυρνανε στη βαση τους

Η πόρτα του χρόνου δεν κλείνει ποτέ στις καρδιές των ανθρώπων, που αγάπησαν. Η πόρτα του χρόνου μένει ανοιχτή για να θυμάσαι τις στιγμές εκείνες, που το μυαλό από άμυνα προσπαθεί μάταια να τις ξεχάσεις. Για κάποιους είναι απλά παραθύρι, για κάποιους πόρτα κάστρου τον Μεσαίωνα και για κάποιους, δηλαδή για τους πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας μας είναι διέξοδος, ναι είναι πόρτα διέξοδος από τη λογική τους και από ό,τι το μυαλό τους επιτάσσει. Μα ας χαμηλώσουμε τη φωνή μας, σστ γιατί σα να τους βλέπω να πλησιάζουν.

“Φέτος δεν κάναμε πολλά, φέτος τα κάνανε μόνοι τους, μονάχοι κατέστρεφαν τις γιορτινές τους μέρες”. Το κοντό σώμα ενός ασχημόμορφου πλάσματος, καλικάντζαρου, εμφανίστηκε στη γωνία ενός δρόμου όταν το φεγγάρι τους καλωσόριζε μισογεμάτο για το τελευταίο φετινό τους βράδυ στην πραγματικότητα του πάνω κόσμου.

“Είναι που και οι ίδιοι πια δεν πιστεύουν, δεν πιστεύουν στην αγάπη. Διώχνουν μακριά τις χαρμόσυνες στιγμές τους. Αλλά αυτό Μανδραγήρα έχει ένα καλό, αυξήθηκε το πελατολόγιο μας αρκετά, αν και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας για να μουρτζουφλιάσουν στη γωνία του καναπέ τους, εμείς τους βάζαμε και άλλες τρικλοποδιές”. Τα κοντά του ποδαράκια πήδηξαν πάνω από κολονάκι γερτό στην άκρη του πεζοδρομίου και απτόητος περπατώντας συνέχισε: “Πού πάμε τώρα;”

“Στα καλύτερα” απάντησε ο Μανδραγήρας, ο οποίος προπορευόταν αρκετά. “Αύριο μας διώχνουν πάλι, καταφτάνει ο παπάς με την αγιαστούρα του και εμείς θα χαθούμε ξανά, οπότε ποιο είναι το καλύτερο πράγμα να κάνουμε τελευταίο βράδυ της ύπαρξής μας εδώ;”

“Όχι πάλι Μανδραγήρα, όχι και φέτος εκείνη η χρονομηχανή”.

γεννηση χριστου - εσυ με ποια ματια την βλεπεις;

“Ξυπνήστε, ξυπνήστε”. Η μητέρα πάνω από τα κεφάλια 2 μικρών παιδιών σκουντούσε τους ώμους τους να σηκωθούν, ήταν ειδική μέρα, ήταν γιορτινή μέρα, ήταν μέρα Χριστουγέννων. Ίσα που πρόλαβε το ένα να τραβήξει την κουβέρτα να ξανασκεπαστεί όταν το δεύτερο του την ξαναέβγαλε από πάνω του. “Δεν ακούς τι είπε η μαμά; Κουφό είσαι; Είναι ειδική μέλα, είναι μέλα Χιστουγέννων. Σήκω!” Αυτό ήδη σηκωμένο, που ήταν και το μικρότερο, με το ένα μπατζάκι φορεμένο το καλό παντελόνι και με το άλλο μπατζάκι του να φοράει την πιτζάμα έσπρωχνε τον μεγάλο αδερφό του να ξυπνήσει, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά στο πολύ πρωινό ξύπνημα. “Σε 20 λεπτά πρέπει να 'μαστε έξω από το σπίτι, για να βλέπω τα αγόρια μου να ετοιμάζονται!” επενέβη η μαμά, ενώ δεχόταν μια μεγάλη αγκαλιά από το ημίγυμνο μικρό αγοράκι της. “Αυτά είναι βλακείες” συμπλήρωσε το μεγάλο και συνέχισε “Αφήστε με να κοιμηθώ και γυρίστε τον κόσμο δε με νοιάζει”. Η μαμά του σούφρωσε τα χείλη της, το πλησίασε και του έπιασε το χέρι, που ίσα ίσα ξεπρόβαλε από την κουβέρτα. “Η εκκλησία παιδί μου δεν είναι όλος ο κόσμος, είναι ένας τόπος προσευχής για τον Χριστούλη μας, που σήμερα γεννάται και όλα τα παιδάκια πάνε να χαρούν τα γενέθλιά του. Εσύ δε θες να τα χαρείς;”