Κι ειμαστε παλι εδω. ζωντανοι....

Κι είμαστε πάλι εδώ... Κρυμμένοι πίσω από τα κουμπιά του πληκτρολογίου, να αναζητούμε το εγώ μας σε μία κατάσταση μαζικής μέθης της καταστροφής. Κι είμαστε πάλι εδώ, πίσω από την κλειστή κουρτίνα του σαλονιού, χωμένοι πάνω σε έναν ημιστρωμένο καναπέ μιας άτακτης ζωής, που μας κυκλώνει. Κι είμαστε πάλι εδώ, πατώντας στις μύτες των πιο μικρών στο σώμα μας δακτύλων να προσπαθούμε να κινούμαστε αθόρυβα μην ταραχθεί η πολύβουη πραγματικότητα του δικού τους δήθεν. Κι είμαστε πάλι εδώ...Ζωντανοί ή και όχι.

ΤΟ ΔΩΡΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ; ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΤΣΟΥΛΗΘΡΑ, ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.

Συναντηθήκαμε τυχαία μέσα σε ένα ασανσέρ, εγώ η πιο μικρή από όλους κοίταζα τα πρόσωπα των παιδιών , που έμπαιναν. Ήμασταν στην αρχή 3, το ένα, εγώ, ήμουν μικρόσωμο η Ιζαμπέλ, το άλλο νέγρο αγόρι ο Ζαχάρ και το τρίτο ένα σκιστομάτικο μικρό αντράκι, ο Τσεν.. Και τα τρία κρατούσαμε στα χέρια χαρτάκια με νούμερα. Τα νούμερα της ελευθερίας μας. Τρία παιδιά έως δέκα ετών από τόσο μακριά, τόσο κοντά μέσα σε ένα ασανσέρ να ψάχνουν τη ζωή τους. Σιωπούσαμε, ώσπου έκλεψα μια ματιά να δω το νούμερο του διπλανού μου, 8 νούμερα πιο πίσω από μένα, κατσούφιασα:

«-Θα μας πάρουν μαζί;» το ρώτησα το νέγρο παιδάκι Ζαχάρ, που ήρθε αριστερά μου «Είμαι το 257 για σήμερα, εσύ το 268».

«-Έφαγες;» με ρώτησε, έγνεψα καταφατικά και έσκυψα το κεφάλι , καθώς το σκιστομάτικο ο Τσεν με αγωνία με κάρφωνε στα μάτια. Προσπάθησα να στρέψω αλλού τη ματιά μου, αλλά με διαπερνούσε σαν καρφίτσα το βλέμμα του.

«-Ξέρεις πού θα μας πάνε; Είμαι το 249», με ρώτησε.

«-Το ασανσέρ ανεβαίνει για κάπου» απάντησα. Τα φωτάκια από τα νούμερα των ορόφων έσβηναν, καθώς ο ένας όροφος διαδεχόταν τον άλλον.. «Μάλλον για κάπου καλύτερα» προσέθεσα, κοιτάζοντας τον Ζαχαρ να έχει κάτσει σε στάση μουσουλμανικής προσευχής κρατώντας την κοιλιά του, χλωμός κι ανήμπορος να συγχρονίσει το βλέμμα μου με το δικό μου. Με μια απότομη κίνηση το σώμα του Τσεν γύρισε προς το μέρος του νέγρου παιδιού, κοιτάζοντας τον κουλουριασμένο σα να παρακαλάει για σωτηρία από μια ανώτερη δύναμη. Δυο λέξεις ίσα, που σχηματίστηκαν με τη γλώσσα του: «Είσαι εντάξει;» ψέλλισε.

 «-Πεινάς;» συμπλήρωσα τρομαγμένη.

«-Πολύ» ανταποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή εκείνο «Θα μας ταΐσουν;» συνέχισε.

Κανείς μας δεν απάντησε. Ποιος ξέρει, ποιος θα μπορούσε να ξέρει. Έτσι σκυμμένοι από πάνω του κοιτάζαμε τη φωτεινή ένδειξη στο ασανσέρ να καλωσορίζει το ένα νούμερο ορόφου μετά το άλλο, ενώ ανηφορίζαμε εγκλωβισμένοι όχι ανάμεσα στους τριγύρω μας τοίχους, μα κυρίως ανάμεσα στις σκέψεις μας. Πηγαίναμε πάνω πάνω για την ελευθερία. Μας είχαν τάξει ελευθερία. Σιωπούσαμε , σα να σιωπούσαμε υπέρ κάποιου.

Σωτηρες ή παρασιτα της ζωης σου;

"Ξεκίνησες το τέλος να διηγείσαι και την αρχή λησμόνησες να πεις. Φοβήθηκες τον δρόμο που περπάτησαν πολλοί , μα σκιάχτηκες και τον δικό σου δρόμο και βήμα μπρος να κάνεις δεν μπορείς και σκυφτός το τέλος για αρχή παρομοιάζεις. Μη! πόσες φορές για λάθος λόγο επιφορτώθηκες τη λέξη και τρομαγμένος ακολούθησες άλλο μονοπάτι για να μη νιώσεις την κόντρα και τη δίψα για θυμό. Μη! μια λέξη μισή που δεν προσδιορίζει ποιο είναι το σφάλμα σου, μα σε αποτρέπει απ' τα πάντα που θυμάσαι να έχεις στη ζωή σου ενδοιασμούς. Την πράξη δεν τόλμησες, τη λέξη σεβάστηκες και το σώμα σου κύρτωσες να υπακούσεις το μη! Το δικό τους μη! Και έτσι σε βρίσκω τώρα να διαβάζεις αυτές τις γραμμές και να αρνείσαι πως ταυτίζεσαι με αυτές τις λέξεις. Μα για πες μου πόσο κρυφά έχεις βάλει τον θησαυρό εαυτό σου, που καλά καλά και εσύ δε θυμάσαι αν υπάρχει; Και σε ρωτώ δε σου θυμίζει τίποτα το μη; Αυτό το μη; Ναι αυτό που σκέφτεσαι; Το μη τους!

ΤΙ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ; ΕΝΑΣ ΚΑΙΡΙΚΟΣ ΠΑΓΕΤΟΣ Η ΕΝΑΣ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Πεταμένος στην άκρη ενός παράταιρου ονείρου του στέκεται με διπλωμένα τα πόδια να κοιτάζει τις νιφάδες που σκεπάζουν τις πολυφορεμένες κάλτσες, ίσως η φύση να ήθελε να τον επιβραβεύσει με ένα φυσικό μπάνιο, έξω από την άδικη καθημερινότητά του. Κανείς δεν τον κοιτούσε μα δεν τον ένοιαζε είχε τις νιφάδες να τον λούζουν τη θεία αγάπη κι αυτό του αρκούσε. Τέταρτη μέρα χιονιά κι ήταν Χριστούγεννα, τα δικά τους Χριστούγεννα με εκείνο το παλαιό ημερολόγιο, που με τα τέσσερα δάχτυλα του αριστερού του χεριού είχε γραπώσει από έναν δικό τους κι είχε βγει στην πόλη. Όχι για κάποιον λόγο, μα για να χαζέψει εκείνους, τους άλλους και τις περίεργες κινήσεις τους στο πλήθος. 

Μια όμορφη πόλη με τόση ασχήμια εσωτερική, τόση ψυχική θλίψη, που τον τρόμαζε ο κόσμος, τον τρόμαζε η τόση ελευθερία, τα τόσα "χαμόγελα" στους γύρω, τον φόβιζαν οι σκέψεις τους κι εκεί στον τοίχο ακουμπισμένος με συντροφιά τις νιφάδες, ένιωθε προστασία από το στερεοποιημένο νερό, που πάλευε να τον καλύψει από τα τόσα δήθεν γύρω του, την τόση λεγόμενη τελειότητά τους. Πέρασαν κάμποσα λεπτά να σαρώνουν τα μάτια του εκείνους, μα τίποτα δεν άλλαζε ουσιαστικά, τίποτα εκτός από το χιόνι, που είχε πλέον δώσει μια νόστιμη νότα τριγύρω του, μετατρέποντας όλα τα αμάξια σε κουραμπιεδάκια και όλα τα πεζοδρόμια σε λευκή σοκολάτα. Ήταν πλέον σίγουρος πως έπρεπε να βρει κάτι να γευματίσει, μέχρι ένα φως δυνατό να του κόψει την τόση πείνα του, αφήνοντας την περιέργεια του να πάρει τα σκήπτρα της ζωής του. Πλήσίασε.

oταν οι Καλλικαντζαροι γυρνανε στη βαση τους

Η πόρτα του χρόνου δεν κλείνει ποτέ στις καρδιές των ανθρώπων, που αγάπησαν. Η πόρτα του χρόνου μένει ανοιχτή για να θυμάσαι τις στιγμές εκείνες, που το μυαλό από άμυνα προσπαθεί μάταια να τις ξεχάσεις. Για κάποιους είναι απλά παραθύρι, για κάποιους πόρτα κάστρου τον Μεσαίωνα και για κάποιους, δηλαδή για τους πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας μας είναι διέξοδος, ναι είναι πόρτα διέξοδος από τη λογική τους και από ό,τι το μυαλό τους επιτάσσει. Μα ας χαμηλώσουμε τη φωνή μας, σστ γιατί σα να τους βλέπω να πλησιάζουν.

“Φέτος δεν κάναμε πολλά, φέτος τα κάνανε μόνοι τους, μονάχοι κατέστρεφαν τις γιορτινές τους μέρες”. Το κοντό σώμα ενός ασχημόμορφου πλάσματος, καλικάντζαρου, εμφανίστηκε στη γωνία ενός δρόμου όταν το φεγγάρι τους καλωσόριζε μισογεμάτο για το τελευταίο φετινό τους βράδυ στην πραγματικότητα του πάνω κόσμου.

“Είναι που και οι ίδιοι πια δεν πιστεύουν, δεν πιστεύουν στην αγάπη. Διώχνουν μακριά τις χαρμόσυνες στιγμές τους. Αλλά αυτό Μανδραγήρα έχει ένα καλό, αυξήθηκε το πελατολόγιο μας αρκετά, αν και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας για να μουρτζουφλιάσουν στη γωνία του καναπέ τους, εμείς τους βάζαμε και άλλες τρικλοποδιές”. Τα κοντά του ποδαράκια πήδηξαν πάνω από κολονάκι γερτό στην άκρη του πεζοδρομίου και απτόητος περπατώντας συνέχισε: “Πού πάμε τώρα;”

“Στα καλύτερα” απάντησε ο Μανδραγήρας, ο οποίος προπορευόταν αρκετά. “Αύριο μας διώχνουν πάλι, καταφτάνει ο παπάς με την αγιαστούρα του και εμείς θα χαθούμε ξανά, οπότε ποιο είναι το καλύτερο πράγμα να κάνουμε τελευταίο βράδυ της ύπαρξής μας εδώ;”

“Όχι πάλι Μανδραγήρα, όχι και φέτος εκείνη η χρονομηχανή”.

γεννηση χριστου - εσυ με ποια ματια την βλεπεις;

“Ξυπνήστε, ξυπνήστε”. Η μητέρα πάνω από τα κεφάλια 2 μικρών παιδιών σκουντούσε τους ώμους τους να σηκωθούν, ήταν ειδική μέρα, ήταν γιορτινή μέρα, ήταν μέρα Χριστουγέννων. Ίσα που πρόλαβε το ένα να τραβήξει την κουβέρτα να ξανασκεπαστεί όταν το δεύτερο του την ξαναέβγαλε από πάνω του. “Δεν ακούς τι είπε η μαμά; Κουφό είσαι; Είναι ειδική μέλα, είναι μέλα Χιστουγέννων. Σήκω!” Αυτό ήδη σηκωμένο, που ήταν και το μικρότερο, με το ένα μπατζάκι φορεμένο το καλό παντελόνι και με το άλλο μπατζάκι του να φοράει την πιτζάμα έσπρωχνε τον μεγάλο αδερφό του να ξυπνήσει, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά στο πολύ πρωινό ξύπνημα. “Σε 20 λεπτά πρέπει να 'μαστε έξω από το σπίτι, για να βλέπω τα αγόρια μου να ετοιμάζονται!” επενέβη η μαμά, ενώ δεχόταν μια μεγάλη αγκαλιά από το ημίγυμνο μικρό αγοράκι της. “Αυτά είναι βλακείες” συμπλήρωσε το μεγάλο και συνέχισε “Αφήστε με να κοιμηθώ και γυρίστε τον κόσμο δε με νοιάζει”. Η μαμά του σούφρωσε τα χείλη της, το πλησίασε και του έπιασε το χέρι, που ίσα ίσα ξεπρόβαλε από την κουβέρτα. “Η εκκλησία παιδί μου δεν είναι όλος ο κόσμος, είναι ένας τόπος προσευχής για τον Χριστούλη μας, που σήμερα γεννάται και όλα τα παιδάκια πάνε να χαρούν τα γενέθλιά του. Εσύ δε θες να τα χαρείς;”

Τι κι αν δε φαινονται εξω; Ζωντανεψε τα Χριστουγεννα μεσα σου!

Λένε ότι κάθε χρόνο υπάρχει μια εποχή, όπου τα χαμόγελα ανθίζουν και μεταδίδονται, μια εποχή όπου η κρίση, οι οικονομίες και η μιζέρια εξαφανίζονται κάτω από το πέπλο της αγάπης και της ατμόσφαιρας... Αυτή η εποχή λένε ότι έφτασε! Και εσύ , πες μου, θα κοιτάς για πολλή ώρα ακόμα τα απλωμένα στο γραφείο σου χαρτιά, για πόσο ακόμα, πες μου, θα κάτσεις στη δουλειά σου; Και, όχι, μη μου λες ότι είμαι ρομαντική, φαντασιόπληκτη και εκτός χρόνου και τόπου, γιατί πολύ καλά το ξέρεις πως αν πιστέψεις ότι γίνεται, μέσα σου θα αναθερμανθεί, θα φωτίσει και θα ζωντανέψει το κλίμα των γιορτών γύρω σου... Αρκεί το μυαλό σου να οδηγήσεις σε αυτές τις σκέψεις.

Τι λέει ο Σαμαράς; Τι προβλέπει ο ΕΝΦΙΑ; Πού θα κινείται ο νέος ΚΠολΔ; Θα βγει τελικά Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Σκέψεις, βασανισμοί, άγχη και καταστάσεις, που αρρωσταίνουν το σώμα και την ψυχή σου... Κάνε μου μια χάρη για δυο βδομάδες μόνο γράψε όλες τις ανησυχίες σε ένα χαρτί, πάρε με το τυχερό σου χέρι ένα κουτί και με ένα λουκέτο κλείδωσέ τες μέσα. Απελευθέρωσε τον εαυτό σου και ώθησέ τον να χαρεί τις γιορτές όσο ποτέ, όσο σου επιτρέπει η καθημερινότητά σου, όσο μπορείς. Μπορεί όλα να σου δείχνουν το μαύρο μονοπάτι, αλλά σκέψου ότι τα δικά σου μάτια βλέπουν το χρώμα.

Τι κι αν μείνεις στην πόλη;  Απόλαυσε τις βόλτες σου, άφησε όχι μόνο τις σκοτούρες σου για λίγο, αλλά βοηθήτε και άλλα άτομα να αποβάλουν τις δικές τους. Ναι ναι αν θες και μπορείς να συμμετάσχεις και στα λεγόμενα φιλανθρωπικά μπαζάρ. Υπάρχουν εκδηλώσεις, υπάρχει το κλίμα, όταν κι εσύ το διακρίνεις, όλα μέσα σου θα αλλάξουν... Μα για να σε βοηθήσουμε ιδού, σου παρουσιάζουμε επακριβώς το Χριστουγεννιάτικο εορταστικό πρόγραμμα της πρωτεύουσάς μας και έναν οδηγό για βόλτες με κλίμα φιλανθρωπίας και αλληλοβοήθειας.

ενας κοσμος αντοχων, ανθρωπων σθενος. ξενος κοσμος γνωστικος...

 

         Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και περίμενε να φανεί. Ποιος ξέρει το τι ποιος ξέρει το πότε.... Τα χέρια του μονάχα σφιγμένα σαν γροθιές τον προδίδαν. Δεν ήταν ο ίδιος και ποτέ ξανά δε θα ήταν. Το ήξερε... Για ένα λεπτό τα μάτια του χάθηκαν στο τέλος του δρόμου. Κανείς δε θα τον ενοχλούσε πια, κανένα δε θα άφηνε. Ήταν αποφασισμένος.

        Ένα μικρο κοριτσάκι με μαγουλάκια ροζ σα να κυλιόταν με τς ώρες μες στο χιόνι, τον κοίταζε μες στα μάτια και του έδειχνε το μικρο ποτήρι, που είχε να ζητά λεφτά στον δρόμο. Για λίγο έφευγε και μετά πάλι γυρνούσε προς το μέρος του. Εκνευρίστηκε αυτός. Γύρισε επιδεικτικά προς την άλλη και το αγνόησε. Μα σαν η περίσταση το θέλει..... τον πλησίασε σχεδόν διστακτικά σχεδόν με θράσος! 

Κοσμος θαυματων...

    "Μάζεψε τα πράγματα σου, πάμε Μαλαισία, σε 2 ώρες φεύγει το αεροπλάνο...Κάνε γρήγορα." Το χέρι της ακούμπησε κάτι ψιλά στη γωνία του τραπεζιού, ήταν δεν ήταν στο σύνολο 2 ευρώ και χάθηκε γοργά στο τέλος του λευκού διαδρόμου.

     "Μα, μα.... κανόνισα με τα παιδιά το βράδυ και τους υποσχέθηκα να παραγγείλουμε κρεατικά... Απαπα δε γίνεται, έχω κλείσει και το catering. Έχω προπληρώσει...." Το βλέμμα της καρφώθηκε στα ψιλά, που μετά βίας κρατιόνταν ανέπαφα στο κεκλιμένο επίπεδο του τραπεζιού, τα άρπαξε και έριξε ένα απαξιωτικό ύφος προς τη μεριά, που κατευθύνθηκε η μητέρα της. Το στόμα της άνοιξε για να εκφράσει τα αισθήματά της, μα το χτύπημα του κουδουνιού την εμπόδισε να βγάλει φωνή. "τώρα, τώρα" μονολόγησε. Δυο μικρά πλασματάκια, που ίσα ίσα φαίνονταν απ' το ματάκι της πόρτας εισήλθαν στο κατώφλι της, γεμάτα χαρά, τα κάλαντα να τους πουν. Τα πρόσωπά τους σχεδόν την παρακαλούσαν να μοιραστεί μαζί τους το δίευρω, που μόλις μάζεψε από το τραπέζι. Έχωσε το χέρι της στην τσέπη, που είχε τα κέρματα, έβγαλε 2 από αυτά και τα πέταξε κάτω επιδεικτικά. "Πιάστε τα" διέταξε και μετά, μπορείτε να φύγετε. Εκείνα έσκυψαν και καθώς απομακρύνονταν με την όπισθεν, υποκλίθηκαν, γύρισαν απ' την άλλη, η πλάτη τους έβγαλε φτερά, τα μαλλιά τους μάκρυναν και με ένα δυνατό τίναγμα των φτερών τους, έβγαλαν από το μικρό κορίτσι την ψυχική του μιζέρια και επανέφεραν την παιδική αθωότητα......

Μονοπολη ξερετε. Ποσο κοστιζει ο Εθνικος μας Υμνος;

      Και είναι εκείνη η στιγμή, που πιστεύεις πως τα 'χεις δει όλα, πως έχεις ακούσει τα πάντα, πως έχεις μιλήσει για την κάθε μηδαμινή πιθανότητα, σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί σε αυτόν τον τόπο, σε αυτή τη χώρα, στην πατρίδα σου.. Μα δε σας έχω πει να μη βάζετε ποτέ ένα τέλμα, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της πνοής σας; Την έβαλαν να πληρώνει δάνεια, να φορολογεί οικτρά, να απολύει κόσμο, να αυξάνει τις τιμές, να μειώνει τους μισθούς, τις συντάξεις, τις απολαβές, το βιοτικό επίπεδο, τις αξίες.. αλλά μέχρι πού;! 

      Φαίνεται ότι κανείς δεν το ξέρει τελικά τον πάτο εκεινου του τεράστιου πηγαδιού, που χαριστικά μας το ονόμασαν "κρίση". Και θα μου πείτε, πάλι αερολογίες, λόγια του τίποτα και του πουθενά, συζητήσεις, που απλά κατηγορούν τις πράξεις των νομίμων εκπροσώπων μας και μπλα μπλα μπλα, ατέρμονες κουβέντες του χάους και του μηδενός. Όχι δεν γράφω για το γνωστό γενικό παιχνιδάκι του "βγάλτα απλώς από μέσα σου, κοιτώντας τον καναπέ σου". Μια είδηση μεταφέρω, απλώς. 

            Όταν μας είχε πρωτό-επισκεφτεί ο τυφώνας κρίση, όχι δεν πιάσαμε τα ραβδιά να κάνουμε κανένα ξόρκι προστασίας. Με το καπέλο του μάγου περήφανοι, ακόμα, ατενίζαμε τις ειδήσεις, που άρχισαν να ξεπηδούν απ' τους υπονόμους, τις παραφιλολογίες του στυλ "ΠΩΛΕΙΤΑΙ η Ελλάς". Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα ανέκδοτα, διάφορα μαύρα Αγγλικά αστεία , σίγουρα θυμάστε και φτάσαμε σε κάτι τραγικές διαδικτυακές δημοσκοπήσεις: "Αν ζούσε ο Ωνάσης ποιο νησί της Μεσογείου πιστεύετε ότι θα έπαιρνε;" ή στις περίφημες εξωτερικές αποστολές ταλαντούχων δημοσιογράφων με ερωτήσεις "Αν είχατε τα λεφτά, ποιο νησί θα θέλατε να αγοράσετε;". Μέχρι και reality γίναμε στην Αγγλία: "Γίνε και εσύ Έλληνας για ένα διάστημα". Πολύ λίγοι ασχολήθηκαν σοβαρά με το ζήτημα και ακόμα λιγότεροι πίστεψαν ότι θα εξαγοραστεί η χώρα. Εσείς; Τώρα; Τι πιστεύετε;

          Πούλησαν τα δικαιώματα του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας στην ιαπωνική εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA, που τώρα ονομάζεται ORCHARD. Ναι ναι όπως διαβάσατε, ο Εθνικός μας Ύμνος, σε στίχους Διονύσιος Σολωμός και μελοποίηση Νικόλαος Μάντζαρος, θα γίνει μια μελωδική επιτυχία σαν αυτές των MAD, θα προσπαθήσει τουλάχιστον. Τι να ευχηθούμε; Καλή επιτυχία; Αλλά σας βλέπω απορημένους. Για να δούμε αν μπορεί να γίνει λιγάκι πιο ξεκάθαρο.

Ψαχνοντας τις ριζες σου στη Μαυριτανια...

    Άμμος, έρημος και ζέστη. "- Δεν κοιτάς πού πηγαίνεις;"  Ένα απότομο σκούντηγμα ενός μαυριδερού άντρα δίπλα της την απομάκρυνε αιφνιδίως από τον πάγκο με τα φρούτα. Άντρες κάθε λογής είχαν πέσει πάνω στο καφάσι με τα σύκα, που είχε η αγορά κι εκείνη απόμακρη και με μια μπούρκα να καλύπτει το πρόσωπό της έκανε προσπάθειες να αναπνεύσει.Θαρρεί κανείς πως καλύτερα ευωδίαζε η σκόνη της ερήμου παρά εκείνο το ύφασμα, που είχε περιτριγυρίσει το κεφάλι της.Αλλά κάπως έτσι επιβαλόταν εκεί... Μαυριτανία, Νουακσότ. 

Χρόνια είχε να πατήσει σε εκείνο τον τόπο. 25 έτη θυμάται. Από τότε, που η μάνα της την έβαλε σε μια βαλίτσα, μια πλεούμενη, για ένα καλύτερο αύριο. Τριών ήταν και το κεφάλι της μόλις που ανέπνεε κάτω από το ξεχαρβαλωμένο φερμουάρ της. Τόσο μικρή, μα χαραγμένο στην μνήμη της. Έφυγε στη Γαλλία, ζητιάνεψε και "υιοθετήθηκε", όχι με χαρτιά και διαδικασίες, λίγο φαγητό, ένα στέγαστρο και φροντίδα... Πάλι καλά, σκέφτηκε, ήταν καλό και αυτό. Το δεξί της χέρι ασυναίσθητα πήγε να κάνει τον σταυρό της. Σταμάτησε. Θυμήθηκε, που βρισκόταν και απλά κατέβασε το κεφάλι της σα σε μια σιωπηλή προσευχή. Το 'χε βάλει στόχο θα έβρισκε τη μητέρα της εκεί, θα την ξανασυναντούσε πάση θυσία. Είχε μόνο ένα στοιχείο, ένα όνομα και μία μνήμη, κάπου πίσω απ' την αγορά ήταν θυμάται ένα σπίτι, το δικό της. 

Βολευτηκες στο τιποτα και τ' ονομασες παντα...

Και τελικά ποιος πατάει την σκανδάλη; Ποιος βάζει τα σκάγια; Και ποιος πυροβολεί; Αυτά είναι ερωτήματα. Το παράθυρο φανέρωνε τον κόσμο έξω, πολύχρωμο και γεμάτο εκπλήξεις, μα μέσα ήταν όλα τόσο ασφαλή, γιατί να κάνεις το βήμα….  Μια κουνιστή πολυθρόνα, και ένα χαρτί, που πάλευε με τον αέρα να κρατηθεί σε αδράνεια, ήταν τα μόνα που άλλαζαν στο κατά τα άλλα ακούνητο σκηνικό… Σηκώνεις το βλέμμα και παρατηρείς τις λεπτομέρειες στον τοίχο, τις είχες μετρήσει όλες, μία προς μία. Κοιτάς το  χάος, που το λες συνήθεια, κοιτάς το τίποτα, που το χεις κάνει κάτι, κοιτάς τον δρόμο έξω, μια αλήθεια, που σ’ εσένα μονάχα προκαλεί ένα δάκρυ. Και κάθεσαι εκεί στο τίποτα γιατί φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Και δεν είναι πως σε τρομάζουν. Όχι. Είναι πως συνήθισες. Είναι πως σε βολεύουν τα πούπουλα της πολυθρόνας σου και δε χωνεύεις να βγεις στον δρόμο. Και έχεις διαλέξει κάπως έτσι να κάθεσαι και να τα δέχεσαι όλα, αρκεί να μην ανοίξεις την πόρτα, να μην κάνεις το βήμα να βγεις έξω, να γευτείς την απογοήτευση, το τρέξιμο, τη χαρά, την καινούρια διαφορετική μέρα, όπως και αν σου ρθει αυτή. Εκεί στο ταβάνι είναι το όριο σου, εκεί το παράθυρο είναι ο κόσμος σου και εκεί οι σκέψεις σου είναι η ζωή σου.

Κι αν ολα στο σκακι, το πιονι σου δειχνουν...

                  

Κι αν όλα στραβό τον δρόμο σου δείχνουν
αν κλείσεις τα μάτια εδώ να γυρίσεις,

 μιας αγκαλιάς τη θέρμη να πάρεις 

και σε μιας παρτίδας στο σκάκι,

 να βγάλεις το πιόνι μπροστά. 

Μη διστάσεις μπροστά στη βασίλισσα 

ορθός να σταθείς 

με ύψος μικρό, μ' ανδρεία μεγάλη, 

με τόλμη και θάρρος παιδί μου λεπτό,

 ορθά να την βλέπεις εσένα να βάλλει... 

Κι εκεί,
στο μαύρο τετράγωνο στητός σαν σταθείς, 

το βήμα προς πίσω το ξέρεις δεν πάει,

 σαν πιόνι που είσαι μπροστά θα μπορείς. 

Το σώμα σαν στρίψεις το παιχνίδι χαλάει....

 Τολμάς να το παίξεις το πιόνι μονάχα;

αξιωματα κι αξιες....

"Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγεις..." Το ποτό φαινόταν να είχε κυριεύσει τον Παύλο...Το χρειαζόταν, έλεγε, μετά από μία τέτοια κουραστική μέρα. Το παραπάτημα είχε γίνει το περπάτημά του και η φωνή του δυνάμωνε όλο και περισσότερο επαναλαμβάνοντας διαρκώς αυτούς τους στίχους. Πλησίασε την είσοδο ενός καφε-μπαρ κ αφού κάθισε λίγη ώρα απέξω μην τυχόν φανεί ζαλισμένος και δεν τον αφήσουν να μπει, χτύπησε την πόρτα του τρεις φορές. Μα τι κάνω, σκέφτηκε και ένα χαμόγελο ξεπήδησε από το πρόσωπό του, εδώ είμαι αυτοπροσκεκλημένος. Έσπρωξε το πόμολο προς τα μέσα και μπήκε.

Το κεφάλι του ώρα γερτό πάνω στον πάγκο, έχοντας ήδη πιει έναν καφέ σκέτο, συλλογιζόταν τη ζωή του, τα επιτεύγματά του τους στόχους του, τα όνειρα του...

"- Συγγνώμη κύριε έχετε ώρα;" Ένα ελαφρύ σκούντηγμα στον ώμο τον αποσυγκέντρωσε πλήρως. Τινάχτηκε. 

"-Μα τι στο καλό; Τι θες νεαρέ μου; Ώρα; Τι να την κάνεις; Έχεις δουλειά;"

Ο συνομιλητής του έσκυψε το κεφάλι κάτω αμήχανα..."Όχι αλλά να ο διακεκριμένος καθηγητής πανεπιστημίου της φιλοσοφίας μου ζήτησε να του την πω..."

"Και δεν κατάλαβα, τι είσαι εσύ; Το σκλαβάκι του; Πόδια δεν έχει αυτός να έρθει να μου τη ζητήσει;" Ο τόνος της φωνής του ξαφνικά δυνάμωσε και το ύφος του μεταλλάχτηκε μονομιάς...

"έχει απλά να, κάθεται εκεί και περιμένει το φαγητό του..."

"Πού εκεί;" Με μια γρήγορη κυκλική ματιά στο χώρο ο Παύλος εντόπισε το σημείο, που του αναδείκνυε σταθερά το δάχτυλο του νεαρού και με μια απότομη κίνηση σηκώθηκε όρθιος "Πάμε", φώναξε...

Η υπομενουσα σκληροτητα του ζην...

          

          "Οι άνθρωποι της Αβύσσου" πότε πεινάνε, πότε διψάνε, δεν έχουνε να φάνε, καλά ρούχα να φοράνε, σε μια αυτοκρατορία δέσμιοι περπατάνε, μα σαν φτωχοί λογίζονται και σα μικροί πονάνε. Συγγραφέας: Ο Τζακ Λόντον. Ένας Αμερικανός, που σα σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή ζωής το 1916, συνθέτει αυτό το έργο, ως ένδειξη ότι ακόμα και στη μεγαλύτερη αυτοκρατορία του 20ου αιώνα, την Αγγλία, υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν χειρότερα από τους ιθαγενείς στην Αλάσκα. Και αν την "τύχη" είχες εκεί να γεννηθείς, στις συνοικίες του Ηστ Εντ, τι άραγε θα έπρεπε να κάνεις, πώς τάχα την πείνα δυνατά θα πολεμούσες και πώς θα αναπτυσσόσουν σε έναν τόπο, που απ' την φτώχεια την σκιά σου θα φοβόσουν; Κι αν πράγματι στηρίζεται στην τύχη, το πού, πώς και πότε θα βγεις απ' την υγρή ''σπηλιά" της αφάνειας στη μοναδική και αναντικατάστατη στερεή πραγματικότητα της ζωής σου, τότε πόση σοβαρή σημασία να δώσεις στα γεγονότα και τον "τζόγο" που σ' οδήγησε εκεί; Γιατί να αγχώνεσαι για κάτι, που δεν προκάλεσες εσύ, γιατί ακόμα και σε στιγμές μη σοβαρότητος, πιέζεις τον εαυτό σου τη σοβαροφάνεια να επιλέξει;

Η Παραμυθοχωρα μας...

Κοίτα να δεις, γεμίσαμε από παραμύθια στο Κοινοβούλιο, ό,τι θέλει ο καθείς να πᾶρακολουθήσει, εύκολα μπροστά του θα βρεθεί, όλην την Disney θα δεις να παρελαύνει αν το ζητήσεις.......

Hi Merkel και καλη σου διαμονη!

Ε ε έρχεται.... Ε ε έρχεται.... Εεε πού κοιτάς; Όχι ο Πίου, η Μέρκελ έρχεται. Αυτή δε βάζει γκολ απ' τα αποδυτήρια, μας βάζει νόμο απ' το iphone της.... Κυρίες και Κύριοι Madames & Monsieurs θέλετε να δείτε live την αγαπημένη σας καγκελάριο; Συγγνώμη ατυχήσατε κι όχι γιατί δεν προλάβατε την προπώληση εισιτηρίων, αλλά επειδή είναι τόσο ιδιωτική συνάντηση, που τυχαία να υποπέσει το μάτι μας στο κινούμενο αυτοκίνητό της παραβαίνουμε τη σημερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, πού να εμφανιστούμε και με παρέα, οπότε παραβιάζουμε το σημερινό διάταγμα περί απαγορεύσεως συναθροίσεων στις περιοχές αυτές... Τέτοιο μυστικισμό ούτε κι η Madonna, μα ακόμα κι οι Red Hot Chili Peppers βγάλαν εισιτήρια... Και θα μας πεις απειλείσαι και δεν μπορείς να ρισκάρεις τη ζωή σου, με την κάθε επαναστατική ομάδα που θέλει να διαμαρτυρηθεί.... Άσε μας κουκλίτσα μου...

Σε στάση επιφυλακής όλη η ελληνική αστυνομία, να' ταν έτσι κάθε μέρα και με τους πολίτες της χώρας τι καλά που θα τανε... 
Ζητούνται επειγόντως χαρτομάντιλα Softex αλλά και όποιας άλλης εταιρίας-χρηστικά να ναι κι ό,τι να ναι- στον παράδεισο... Θα κλαίνε οι πρόγονοί μας θα κλαίει ο καημένος ο Σολωμός αν βλέπει από κει πάνω πως βάλαμε τον Εθνικό Ύμνο να παίζει σε ανθρώπους που καταδυναστεύουν τη δημοκρατία μας... 

ΞΕΤΥΛΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΙΤΟ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ…

Σήμερα, όπως την κάθε μέρα ο ήλιος ξεπρόβαλε και γέμισε με φως την πόλη. Μια σκέψη όπως σηκώθηκα πέρασε από το δόλιο μου μυαλό καθώς άνοιξα το μαγικό κουτί και ομιλίες πολιτικών αντηχούσαν στο δωμάτιο.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα αναρωτηθεί: ‘’Πώς μπορεί κανείς να γίνει πολιτικός;’’ . Η απάντηση πάντα με εξέπληττε και εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Αν κάποιος διαθέτει χρήμα και κυρίως γνωριμίες. Από τότε λοιπόν άρχισα να διερωτώμαι. ‘’Γιατί; Κι αυτό επάγγελμα δεν είναι; Πώς γίνεται να είναι τόσο ελεύθερο;’’ Έτσι λοιπόν, καθώς παρακολουθούσα προσηλωμένη τις ομιλίες τους, προσπαθώντας να εμφυσήσω τα λεγόμενά τους, σκέφτηκα ότι ειδικά αυτό το επάγγελμα θα έπρεπε να βασίζεται σε κριτήρια. Αυτοί δεν καθορίζουν το μέλλον μας; Αυτοί δεν οδηγούν εμάς στην ευζωία ή την επιβίωση; Αυτοί δεν επηρεάζουν όλους μας; Άρα, βάσει αυτών, όχι μόνο θα ήταν αναγκαίο να υπάρχουν κριτήρια αλλά και να είναι αυστηρότερα των άλλων επαγγελμάτων. Γιατί η εργασία αυτή είναι αυστηρότερη και σοβαρότερη των δημοσίων υπαλλήλων. Δεδομένου , έτσι , των εκλογών δε θα ήταν ωραίο στο άκουσμα ότι ο τάδε πολιτικός αρίστευσε στη σκευωρία και την εκμετάλλευση των απλών πολιτών απλά επειδή διέθετε χρήμα και γνωριμίες. Κι είναι κάτι που δυστυχώς ακούγεται συχνά.

Φτιαξε τη δικη σου βαρκα να παλεψεις τα κυματα...

Τι κάνουμε στον κόσμο αυτό της πίκρας θα μ πεις με ένα στόμα ορθάνοιχτο και παραπονεμένο. Πού βιώνουμε, πού βαδίζουμε μες στο έλεος της επιβαλλόμενης αυτής κατάστασης; Πού πήγαν όλα αυτά που είχαμε οι ανέσεις μας η ευτυχία μας τα χαμογελά μας! Μας τα κλεψαν θα μ πεις μας τα πήρανε μακριά μας..Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες οργανώσεις, κάποιες μυστικές υπηρεσίες, παγκόσμιες, εθνικές, συμφέροντα, κέρδη, χρήμα ψεύτικο ,χαρτονόμισμα πλασματικό τρώει τα σωθικά μας..

Και θα μ πεις καταστράφηκα, δε ζω πια, έπεσαν πάνω μου, με έφαγαν, μου πήραν προνόμια, δικαιώματα μου πήραν τον εαυτό μου , με μετέτρεψαν σε ταπεινό ζητιάνο στην άκρη του δρόμου και κάθε π μαζεύω τα προς το ζην περνάνε από το στέκι και τα παίρνουν κι αυτά. Και τόσο τραγικά θα μ τα δείξεις! Και θα μου κλάψεις και θα μου μιλήσεις για επιβίωση για έλλειψη ζωής για μείωση εσόδων για αύξηση εξόδων για ανάγκες πολλές και για λίγες προσφορές... Και θα μου λες, θα μου λες μέχρι να μου αποδείξεις ότι εσύ δεν έκλεψες, μέχρι να βρεις τους υπαίτιους, μέχρι να κατηγορηθούν, μέχρι να νιώσω κι εγώ την αδικία, μέχρι να λυπηθώ, μέχρι να στερέψουν τα λόγια σου.. Και το παράπονο στα μάτια σου θα γυαλίζει και τα χείλη σου με ανασφάλεια θα μιλάνε και θα σκύβεις κάτω το κεφάλι ηττημένος.... Για πόσο ακόμα θα μου λες θα είμαι έτσι και θα αντέξω θα ρωτάς πες μου θα αντέξω;

Ονειρατα και ελπιδες: Η ιδια η ζωη...

Κοίτα ψηλά κάνε όνειρα πολλά κι αν προσπαθήσεις θα σου βγουν αληθινά… Δεν υπάρχει τέλος στα όνειρα, η καρδιά και η ψυχή τα φέρνει στο προσκήνιο πάντα, δεν υπάρχει τέλος στα όνειρα, μια ελπίδα χρειάζεται για να κρατηθούν μονάχα… Κι εκείνη αναλλοίωτη ξεπροβαίνει και της ζωής σου μέγας κυρίαρχος αποδεικνύεται, των ονείρων σου στρατηγός. Οδηγεί στην ευτυχία τη δική σου ζωή και προβάλει με μανία τη θετική όψη της. Κι όλα αυτά μονάχα η ελπίδα. Μπορείς να αναζητήσεις τα δικά σου ιδανικά στο δάσος της επιβίωσης σου, μπορείς να μαζέψεις τα δικά σου άνθη μα ότι κι αν επέλεξες όσο καλά ή άσχημα σου φαίνονται ένας καταρράκτης θα αχνοφαίνεται πίσω από την πυκνή φυλλωσιά και θα σου προσδίδει ελπίδες ότι κρύβει κι άλλα που εσύ δεν ανακάλυψες στο δάσος. Εκεί πίσω από το τρεχούμενο νερό που δεν μπορείς καθαρά να διακρίνεις, εκεί νομίζεις κρύβονται τα όνειρά σου κ είναι οι ελπίδες μια σταλιά νερού ικανή για να πιστέψεις ότι μπορείς να περάσεις τον καταρράκτη να αγγίξεις το όνειρο….