η Σοφια, μια σκια στη ζωη του σπουδαιου ανδρα;

"Κουράστηκαν τα λόγια τα μεγάλα να βγαίνουν απ' το στόμα σου και επέλεξαν να ζουν στον ουρανίσκο σου" μου είπες, κοιτώντας με πάντα με αυτό το απαξιωτικό σου βλέμμα. Εκείνο το ύφος, που πάντα με πληγώνει τόσο , πως δήθεν τάχα όλα τα κάνω λάθος... Σε κοίταξα, θυμάμαι, για λίγα δευτερόλεπτα, αφού μου γύρισες την πλάτη. Πάντα ήθελα να είμαι αυτό, που πάντα ονειρευόσουν για μένα , αλλά να σου πω κάτι; Δεν ήμουν τελικά πλασμένη για αυτό. Λυπάμαι. Σε είδα να απομακρύνεσαι απ' των ματιών μου την όψη, να χάνεσαι με το τέλος του γραπτού κι έπειτα έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα. Ό,τι ήθελα πιο πολύ, ό, τι είχα περισσότερο ανάγκη. Δεν είναι πως δε μου 'χες ξαναπεί παρόμοια λόγια , μα είναι πως πια τα αυτιά μου αντιδράνε μόνο, το μυαλό τα κατατάσσει κατ' ευθείαν στα "αναγνωσμένα". Και με αυτή την σκέψη, το σύστημα βγήκε σε κατάσταση αναμονής και παραδόθηκε στο Μορφέα. Σε μια αναμονή για κάτι, ποιος γνωρίζει το πότε..

αξιωματα κι αξιες....

"Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγεις..." Το ποτό φαινόταν να είχε κυριεύσει τον Παύλο...Το χρειαζόταν, έλεγε, μετά από μία τέτοια κουραστική μέρα. Το παραπάτημα είχε γίνει το περπάτημά του και η φωνή του δυνάμωνε όλο και περισσότερο επαναλαμβάνοντας διαρκώς αυτούς τους στίχους. Πλησίασε την είσοδο ενός καφε-μπαρ κ αφού κάθισε λίγη ώρα απέξω μην τυχόν φανεί ζαλισμένος και δεν τον αφήσουν να μπει, χτύπησε την πόρτα του τρεις φορές. Μα τι κάνω, σκέφτηκε και ένα χαμόγελο ξεπήδησε από το πρόσωπό του, εδώ είμαι αυτοπροσκεκλημένος. Έσπρωξε το πόμολο προς τα μέσα και μπήκε.

Το κεφάλι του ώρα γερτό πάνω στον πάγκο, έχοντας ήδη πιει έναν καφέ σκέτο, συλλογιζόταν τη ζωή του, τα επιτεύγματά του τους στόχους του, τα όνειρα του...

"- Συγγνώμη κύριε έχετε ώρα;" Ένα ελαφρύ σκούντηγμα στον ώμο τον αποσυγκέντρωσε πλήρως. Τινάχτηκε. 

"-Μα τι στο καλό; Τι θες νεαρέ μου; Ώρα; Τι να την κάνεις; Έχεις δουλειά;"

Ο συνομιλητής του έσκυψε το κεφάλι κάτω αμήχανα..."Όχι αλλά να ο διακεκριμένος καθηγητής πανεπιστημίου της φιλοσοφίας μου ζήτησε να του την πω..."

"Και δεν κατάλαβα, τι είσαι εσύ; Το σκλαβάκι του; Πόδια δεν έχει αυτός να έρθει να μου τη ζητήσει;" Ο τόνος της φωνής του ξαφνικά δυνάμωσε και το ύφος του μεταλλάχτηκε μονομιάς...

"έχει απλά να, κάθεται εκεί και περιμένει το φαγητό του..."

"Πού εκεί;" Με μια γρήγορη κυκλική ματιά στο χώρο ο Παύλος εντόπισε το σημείο, που του αναδείκνυε σταθερά το δάχτυλο του νεαρού και με μια απότομη κίνηση σηκώθηκε όρθιος "Πάμε", φώναξε...

αγγελος φωνης κοντα μας θα σαι επι γης για παντα

Είναι ακόμα μία φορά που τα δάχτυλα σου αδρανούν μπροστά στο πληκτρολόγιο... Είναι ακόμα μία φορά, που μία ανώτερη δύναμη σου μουδιάζει την σκέψη, την καρδιά, την ψυχή σου... Είναι ακόμα μία φορά που η φύση αποδεικνύει πως δεν είσαι κυρίαρχος, δεν στήνεις τα πιόνια, δεν είσαι ο παίχτης, μα το πιόνι στο σκάκι... Είναι ακόμη μια φορά που χάλασε η παρτίδα, που νίκησε ο αντίπαλος, που πέθανε ένας βασιλιάς... Και ποιος τολμά να τα βάλει με τον παίχτη; Μία σειρά από πιόνια μείναμε ορφανά γιατί έχασε η παρτίδα. Μία παρτίδα όχι βαρετή, όχι όμοια, όχι μασκαρεμένη. Μία παρτίδα αληθινή και άξια, ένας βασιλιάς λαϊκός μα και άρχων, ταπεινός μα και δοξασμένος, μια ψυχή βελούδινη, μια καρδιά χιλιολατρεμένη και μια φωνή επουράνια... Ένας ρυθμός μαγικός, μια μελωδία καρφωμένη στην ψυχή σου, ένας ήχος αναντικατάστατος... Και αν νομίζεις πως θα ξαναφανεί ο ίδιος, πως θα σε ξανααγγίξει το ίδιο όνειρο με τότε που τον θαύμαζες από τις μπροστινές θέσεις του σκακιού να τραγουδά και να παίρνει μαζί του την ψυχή σου, θα ναι ακατόρθωτο... Ένας μοναδικός βασιλιάς, που γαλήνευε και έδινε δύναμη στα πιόνια να συνεχίσουν, που η φωνή του συνδεόταν με την καρδιά του και το αποτέλεσμα δεν ήταν επιφανειακό, αλλά εισέβαλε μέσα μας κατευθείαν, με το που θα ακουγόταν η πρώτη του λέξη...

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΙΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ : ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗΣ

Η οικία του στη συνοικία Rauch  στο  Μόναχο

       
    To κερί αναβόσβηνε πάνω από το μουντζουρωμένο χαρτί από σχέδια, γραμμές, κύκλους, σύμβολα... Οι οφθαλμοί ενός ηλικιωμένου άντρα κολλημένοι πάνω στο χαρτί, ενώ τα δάχτυλά του χτυπούσαν ρυθμικά τη μύτη της πένας πάνω στο τραπέζι. Το βλέμμα του, πότε στο χαρτί πότε στον τοίχο απέναντι συλλογιζόταν, δημιουργούσε το μυαλό του νέα προβλήματα και αμέσως προέβαινε το ίδιο σε μία λύση... Το δεξί του χέρι ασυναίσθητα άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του. Άρχισε να βγάζει από μέσα αναμνήσεις, φωτογραφίες, αφιερώσεις... Όλη του η ζωή περνούσε μπροστά από τα μάτια του... 

μια νυχτα στην ακροπολη κι ενας ηρωας που παρεδωσε ψυχη ελληνικη...

Υπάρχουν μερικές στιγμές που η σιωπή η δική σου είναι το μεγαλύτερο προνόμιο που μπορείς να δώσεις στον άλλο... Υπάρχουν μερικές στιγμές που όταν μιλά αυτός που αξίζει πρέπει να σιωπάς και να σκύβεις επιδεικτικά το κεφάλι... Υπάρχουν μερικές στιγμές που ο άνθρωπος θεωρέιται ΗΡΩΑΣ με καφαλαία και το εννοούμε... Υπάρχουν μερικές στιγμές που δίκαια αποκαλούν την Ελλάδα  ΑΙΩΝΙΑ.... Υπάρχουν μερικές στιγμές που το βήμα στο λόγο πρέπει να παρθεί από μυθιστορηματικά πλαίσια και φαντασιώσεις και να χαριστεί εγκάρσια στον ίδιο τον άνθρωπο που ενήργησε, στον ίδιο τον άνθρωπο που θυσιάστηκε, στον ίδιο τον άνθρωπο που τόλμησε να περάσει τα όρια όλων των υπολοίπων.... Και το όνομα αυτού : Λάκης (Απόστολος) Σάντας..... Αυτός ο άνθρωπος θα λύσει το κουβάρι μιας ιστορίας αληθινής που αν δεν την ξέραμε θα ήταν πανεύκολο να δηλωθεί ως μύθος ως ένα παραμύθι δυο προσώπων ενός βιβλίου, δυο αγοριών, δυο ΗΡΩΩΝ.... Τα μάτια ας αναγνώσουν αυτό το περιστατικό ας μαγευτεί ο νους από τα γεγονότα όπως  ο ίδιος περιγράφει, ας πλημμυρίσουμε με το συναίσθημα του δύνασθαι σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, ας θαυμάσουμε κι ας τιμήσουμε εκείνον που μπήκε αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού της εγγεγραμμένης ιστορίας των λαών κι απέδειξε τη γενναίοτητα της ψυχής των ανθρώπων...Μες στων γραμμων την έκταση βυθίσου και άσε ελεύθερο το μυαλό να ταξιδέψει σε εκείνους τους τόπους, σε εκείνο το περιστατικό, σε εκείνη τη δοξασμένη νύχτα.......

το μυαλο που ταξιδευει σε εκεινον, Τιμη απο ολους μας σε εναν υπεροχο ανθρωπο σε εναν αληθινο ελληνα

Το τραγούδι ηχούσε όλο και πιο ανάλφρα στα αυτιά του, κυλώντας μέσα στο μυαλό του ρυθμικά. Δεν είχε στίχους μόνο μελωδία. Ηταν ένας από τους κύριους λόγους να επισκεφτεί την Ελλάδα, αυτή η μελωδία δίχως λόγια. Τα πόδια του σταυρωτά κινούνταν ρυθμικά πάνω, κάτω και το χαμόγελο του εμφανιζόταν ανα τακτά διαστήματα ανάμεσα στα χείλη του, ενώ το βλέμμα του εξουθενωμένο ατένιζε τα σύννεφα. Βλέπεις μια πτήση από την Κίνα στην Ελλάδα δεν ήταν και από τα πιο γρήγορα ταξίδια που 'χε πραγματοποιήσει στη ζωή του, μα ήταν η θέλησή του τόσο ισχυρή..

Στην πραγματικότητα δεν τον είχε συναντήσει ποτέ μα είναι ένας άνθρωπος που ολόκληρος ο κόσμος τον γνωρίζει, το είδωλό του. Θα στεκόταν, έλεγε, κοντά στην γνωστή πλατεία της Αθήνας που εκείνο το πρόσωπο σύχναζε, μπόλικη ώρα μέχρι να φανεί. Το είχε δηλώσει άλλωστε, δε θα γυρνούσε πίσω αν δεν τον συναντούσε. Είχε μεγαλώσει με τα τραγούδια του, όσο περίεργο κι αν αυτό ακούγεται, τραγούδια μοναδικά τόσο γλυκά για να ωριμάσει ομαλά ένα μυαλό. "Αν θυμηθείς το όνειρό μου σε περιμένω να 'ρθεις, μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου" μουρμούριζε μοναχός του.

Και άλλα πολλά θυμόταν κι αναστέναζε, μα ένα είχε καθηλώσει τη μνήμη του "της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!" Αυτό στοίχειωνε το κεφάλι του κι η περηφάνια του εκφραζόταν όλο και πιο έντονα στο πρόσωπό του καθώς σκεφτόταν ότι θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνον. Τα είχε φανταστεί όλα πώς θα τον προσέγγισε, πώς θα του μιλούσε όλα το μόνο που έλειπε ήταν το βλέμμα του να αντικρίσει το δικό του. Κι ήταν εκείνου το βλέμμα τόσο ξεκάθαρο και τόσο λαμπερό τόσο σπουδαίο κι ευρηματικό τόσο δημιουργικό τόσο μεγαλειώδες. Ηταν και είναι και θα είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένας Μεγάλος Ελληνας. Ηρωας Μεταξύ Ηρώων.

Καθώς σκεφτόταν τη μορφή του τα χέρια του άπλωσε στον τύπο να διαβάσει… Γράμματα μικρά μα ευανάγνωστα, ήξερε ευτυχώς ελληνικά, ο τίτλος έλεγε: Κίνημα ίδρυσε και ο Μίκης. Προχώρησε γοργά η ματιά του προς τα κάτω: «Μιλώντας 2,5 ώρες αδιάκοπα, μπροστά σε ένα κοινό 300 ατόμων εντός αιθούσης και εκατοντάδων άλλων που είχαν κατακλύσει τους τρεις ορόφους του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη έως και το κλιμακοστάσιο, ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε χθες την Ίδρυση ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών, τη «Σπίθα». Πολίτες που καλούνται -μακριά και έξω από κόμματα- να αντισταθούν στη λαίλαπα των ξένων κέντρων εξουσίας που σφετερίζονται τις τύχες της χώρας και του λαού της.
Μετά από 70 χρόνια παρουσίας στους αγώνες του τόπου τούτου, με νότες, ήχους, μελάνι, ο 85χρονος σήμερα Μίκης, παιάνισε εθνικό εμβατήριο αντικαθιστώντας την παρτιτούρα με λέξεις.»

Το βλέμμα του έλαμψε από συγκίνηση. Δεν είναι κομματικό μα αφυπνιστικό και μόνο αυτό θέλησε να πετύχει. «Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό κομματικό κατεστημένο με επίκεντρο των ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από την βαθιά κρίση», είπε ο Μίκης Θεοδωράκης σηκώνοντας την αυλαία της ομιλίας του. Αργότερα, στις 48 σελίδες της, ξεδίπλωσε τον μίτο της πνευματικής, ηθικής, εθνικής συρρίκνωσης του τόπου. Με όραμα το τρίπτυχο « Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία – Πατριωτική Αναγέννηση» κάλεσε χθες τους Ανεξάρτητους πολίτες σε «ανυπακοή» στα κυβερνητικά σχέδια: «Αντιτάσσουμε το όπλο της Ανυπακοής στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της κυβέρνησης», είπε.

Μεσούσης της ομιλίας του ο κ. Θεοδωράκης κάλεσε στο βήμα τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτη, ο οποίος είπε για το Μνημόνιο: «Θα αναφερθώ μόνο σε έναν όρο, από τους πολλούς που εξευτελίζουν την Ελλάδα, τον όρο παραίτησης από την εθνική κυριαρχία σε περίπτωση που δεν θα μπορέσει η χώρα να πληρώσει το χρέος της».

Έκλεισε το φύλλο της εφημερίδας και η μόνη αντίδραση του ήταν ένα χαμόγελο με σκυμμένο το κεφάλι. Ίσως μια ένδειξη υπόκλισης σε έναν Μεγάλο Έλληνα, σε ένα σπουδαίο μυαλό που δεν σταματά να σκέφτεται. Το αεροπλάνο είχε αρχίσει να προσγειώνεται, εκείνος κατενθουσιασμένος πήρε το δίσκο με τα τραγούδια το τοποθέτησε στη μηχανή αναπαραγωγής τους και δυνάμωσε τον ήχο τόσο πολύ που και οι γύρω του έστρεφαν το κεφάλι να το δουν.. Το τι άκουγε; Κάτι πολύ απλό δίχως στίχους μα τόσο φημισμένο, σε όλον τον κόσμο ξακουστό το όνομά του συνάλληλο με την Ελλάδα μας όπως θέλουμε να είναι, με τον πολιτισμό μας. Ένα τραγούδι άκουγε το όνομα του Ζορμπάς, δεν υπάρχουν και δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια…