ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ...

Εγώ σιωπώ για τις βουές, που πλέκονται στο μυαλό μου. Εγώ σιωπώ για τους ήχους, που απλώνετε αδίστακτα γύρω μου. Εγώ σιωπώ για όλα εκείνα, που ξεχνάτε να μου θυμίσετε και για όλα εκείνα που δε διστάζετε συνεχώς να μου τονίζετε. Κλείνω τα χείλη μου και σιωπώ γιατί αν μιλήσω φοβάμαι. Θα μου πεις ποιον; Θα μου πεις τι; Εμένα . Γιατί δεν είμαι έτοιμη να αντιδράσω στην σφαίρα σας. Δεν είμαι έτοιμη να σηκωθώ από το καβούκι μου. Φοβάμαι εμένα γιατί αυτό το εγώ στέκεται ανήμπορο να αντιμετωπίσει τον κόσμο, που θα αλλάξει μετά τη φωνή μου. Κι έτσι σας κοιτώ και βάζω τα δάχτυλά μου να σας μιλούν πίσω από μια φωτεινή εικόνα οθόνης, που υπακούει σε κάθε διαταγή μου. Μένουν τα δάχτυλα να προβάλουν αυτά που η γλώσσα κομπιάζει. Κι έτσι σας κοιτώ, εδώ, εκ του ασφαλούς στη σιωπή μου.

Πυραμιδες και Εξωγηινοι, και Γυνη τριτο μυστηριο;

 

         "Ουδέν εστι θηρίον γυναικός αμαχώτερον" ( δεν υπάρχει θηρίο πιο δύσκολο να πολεμήσεις από τη γυναίκα), Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ. Και τις κοιτάς καθισμένος στο μετρό στην αποβάθρα, τη μία δεξιά και μία αριστερά, η κάθε μία με τις ασχολίες της και αναρρωτιέσαι τι μπορεί να κουβαλάει μέσα του αυτό το κεφάλι; Και σηκώνεσαι για να επιβιβαστείς και τις βλέπεις με βλέμμα χαμένο να επιβιβάζονται μαζί σου... Τι ύφος, τι βαθυστόχαστες σκέψεις κάνουν και τι αναζητούν...Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες, όμορφες, κοντές, ψηλές, αδύνατες, μελαχρινές, ξανθιές.... Η Μίνι, η Νταίζη, η Χάιντι, η Ραπουνζέλ και η Jessica Rabbit... Όλες τόσο γνωστές, τόσο αγαπητές, μα και τόσο ίδιες; Τι τελικά είναι μεγαλύτερο μυστήριο, ο τάφος της Αμφίπολης ή μια γυναικεία ψυχολογία; 

             Μια ζωή παλεύουν να ταυτιστούν με τα παραμύθια κι εσύ ακόμα ψάχνεις τι αναζητούν; Τι; Παραμύθια; Καλύτερα να το ξανακοιτάξεις αυτό. Ποτέ δεν προτάσσεις παραμύθια γιατί όταν εκείνη το καταλάβει ότι ελλείπει το στοιχείο πραγματικότητος, η ζωή σου θα γίνει νυχτερινός εφιάλτης χωρίς την πιθανότητα να τσιμπηθείς για να τελειώσει...  Και θα ρωτήσεις... Τότε τι παραμύθια μου ξεστομίζεις πως επιθυμούν; Ας το δούμε μαζί λιγάκι σφαιρικά... 

ΚΙ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟΣ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΦΛΟΥ…..

Η σκυτάλη για ένα ακόμα χάραμα παραδόθηκε με επιτυχία στον παντοκράτορα ήλιο και η νυχτιά με τη σελήνη έχοντας  εκπληρώσει τον στόχο τους απομακρύνθηκαν απ’ των ανθρώπων την βλέψη. 3 ξυπνητήρια σχεδόν ταυτόχρονα σε 3 διαφορετικά σπίτια προειδοποίησαν για την αρχή μιας καινούριας μέρας! Είχαμε ραντεβού στις 10 στο μετρό του Πανεπιστημίου 3 νέοι άνθρωποι, 3 φιλαράκια, ο Μπάμπης, ο Κώστας κι εγώ – η μικρή νεράιδα όπως χαριτολογώντας με φώναζαν κι οι 2 τους. « Μα πού είναι ο παλαβός;» ρώτησα τον Μπάμπη ενώ μας μοίραζαν διάφορα φυλλάδια κάτω απ’ την ταμπέλα του μετρό. «Θα περιμένει πάλι τα λαχταριστά αβγουλάκια του βασιλικού του πρωινού απ’ τη μαμάκα του» Τα πρόσωπά μας δεν χρειάστηκαν καν να κοιταχτούν για να γελάσουν, βάζοντας στο νου μας ετούτη την εικόνα. Μα να’ τος. «επιτέλους» φώναξα σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα «δε σε περιμέναμε και στην ώρα σου αλλά πάντα πιστεύεις στο θαύμα.» Σκουντηχτήκαμε στον ώμο σήμα της γνωστής μας χειραψίας και προχωρήσαμε.