‘’-Καλημέρα, όλα καλά;’’ Αποκρίθηκα σε ένα συμμαθητή μου, μόλις βγαίναμε από την τελευταία ώρα διεξαγωγής των μαθητικών εξετάσεων.‘’-Ε, καλά’’, μου αποκρίθηκε, ‘’σάμπως με νοιάζει; Απ’ το Σεπτέμβρη θα πατάω ξένα χώματα, θα πάω Αγγλία να δουλέψω και να φοιτήσω. Εδώ η κατάσταση θα μας πνίξει…’’
Η αλήθεια είναι μέρα που ήταν δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία στα λεγόμενά του, η πρόσκαιρη επιτυχία και ανακούφιση ότι τελειώσαμε δε μου επέτρεπε να διεισδύσω σε βάθος στο νόημα που ήθελε να μου περάσει. Η καθημερινότητα, όμως, δε μου άφησε πολλά περιθώρια για να μην ξανασκεφτώ αυτά τα λόγια. Η εικόνα αυτής της συζήτησης τριγυρνούσε πολύ συχνά στο μυαλό μου και η πεποίθησή μου να θεωρήσω αυτήν την κίνηση σαν κάτι το μεμονωμένο ολοένα και λιγόστευε. Το κύμα της εξόδου των νέων από τη χώρα μας αυξάνεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς κι όπου κι αν γυρίζω το κεφάλι μου σε γνωστούς, κάποιος δικός τους, νέος κυρίως , αποκτά την ταυτότητα του μετανάστη. ’’Ίσως η φυγή αυτή να είναι παροδική’’ ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις συνειδητοποίησα τα καθέκαστα. Μια παροδική φυγή με μόνιμο χαρακτήρα; Ποιός άνθρωπος δέχεται μια πρόταση για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και την απορρίπτει για ένα αβέβαιο μέλλον σε μια χώρα διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά;
Τα πράγματα δείχνουν τόσο περίπλοκα που η ίδια η χώρα κι η ηγεσία φαίνεται σα να αδιαφορεί για αυτήν τη φυγή. Σα να έχει ανοίξει η ίδια την πόρτα της εξόδου και να οδηγεί τη νέα γενιά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ποια καλύτερη απόδειξη θα μπορούσε να υφίσταται για το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο βούρκο των ονείρων; Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα με απερίγραπτο πόνο και πικρία, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς ονειρεύονται τον επαναπατρισμό τους καθημερινά. Εύχονται να έρθει σύντομα εκείνη η στιγμή που το ελληνικό χώμα θα πατήσουν με καμάρι. Μα άραγε φτάνει ποτέ αυτή η στιγμή;
Σύμφωνα με μελέτες η Ελλάδα θα πνίγεται στο πιο βαθύ σημείο της θαλάσσης για τα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Μια τέτοια χώρα με τον πιο πλούσιο πολιτισμό ίσως και ολόκληρου του κόσμου αντί να αποτελεί πρότυπο προς μίμηση για τις υπόλοιπες, να εφαρμόζει ,δηλαδή, αυτό που η ίδια δίδαξε χιλιάδες χρόνια πριν, έφτασε στο σημείο να ωθεί τα ίδια της τα παιδιά στη φυγή. Έφτασε στο σημείο να γίνεται η ίδια δολοφόνος του πνεύματος, της ανάπτυξης, της αναπτέρωσης, της επιστήμης. Έφτασε στο έσχατο σημείο να στρέφει τη σκανδάλη στα ίδια της τα παιδιά, που μόνο χαρά, ανάπτυξη και πρωτοπορία είχαν να της προσφέρουν. Με τον όρο Ελλάδα δεν αναφέρομαι στη χώρα που βάλλεται μαζί με τα παιδιά της σε κακοτράχαλους δρόμους, εκείνη που σε δυσπρόσιτα μονοπάτια την αναγκάζουν να βαδίσει, αλλά σαφώς στην οποιαδήποτε ηγεσία της.
Εκεί που κανείς θα έλεγε ότι αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε το δημογραφικό πρόβλημα, τώρα το ποσοστό των ηλικιωμένων ατόμων της χώρας κατακτά για μια ακόμη φορά το θρόνο της πρωτιάς του. Οι νέοι αναζητούν ένα καλύτερο περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να στεγάσουν και να αναπτύξουν όνειρα. Και μακάρι δύο λόγια να έβρισκε κανείς τους νέους να πείσει να επιστρέψουν. Με ποια πειθώ θα προβείς στο βήμα της ομιλίας και θα αντικρίσεις τη νέα γενιά με τόλμη για να τους πεις να μείνουν; Αν ίσως έβαζαν στην άκρη κάποιοι από αυτούς το ατομικό συμφέρον και δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης, είχες το θάρρος και το θράσος να τους πεις να μείνουν γιατί η Ελλάδα τους χρειάζεται τώρα τόσο πολύ. Και γυρνώντας το κεφάλι προς αυτούς ένα τέτοιο λόγο θα απήγγελνες :
‘’Εσύ νέε που τώρα διακρίνεσαι σκυμμένος, λυπημένος, μείνε, ας είναι η μετανάστευση εφιάλτης μιας νυχτιάς. Νέε πολίτη για την Ελλάδα καν’ το. Σκέψου, κρίνε σοβαρά, για την Ελλάδα καν’ το. Σκέψου ζήσε με περηφάνια, ιδανικά, για την Ελλάδα καν’ το. Δώσε το μέλλον σε μια χώρα που το αξίζει, περηφάνια να’ χεις και γενναιόδωρη καρδιά . Στη δική σου χώρα που εκπέμπει sos δώσε τη βοήθειά σου. Σώσε τη χώρα σου νέε, πολίτη σωσ’ την πριν να ‘ν’ αργά.’’
Μα ποιος θα τολμήσει να τα πει αυτά τα λόγια όταν στο βούρκο πλησιάζουμε να μπούμε; Η νέα γενιά είναι η μόνη μας σωτηρία και αυτή δειλά δειλά φεύγει τώρα. Πώς θα υπάρχει ανάπτυξη σε μια χώρα δίχως νέους;
Αποχαιρέτησα το συμμαθητή μου στο αεροδρόμιο, έχει τετράωρο ταξίδι στην Αγγλία. Θα μας θυμάται , είπε, και θα γυρίσει... Ο καιρός θα δείξει… Ο καιρός θα δείξει…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου