Παγκοσμια ημερα κατα του καπνισματος....

                                                             ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:ΤΙΜΗΜΕΝΗ στο Διεθνές Αντικαπνιστικό Φεστιβάλ 2010 Παύλος Ζουλάκης

Ένα τοπίο καταθλιπτικό που απεικονίζει εξ ολοκλήρου την εξάρτηση και τον εθισμό από το τσιγάρο. Αλλά απεικονίζει μόνο ένα γενικότερο αδιέξοδο?

Κατ αρχάς, η απόγνωση στο βλέμμα, η αποπνικτική στάση του σώματος δηλώνει το αδιέξοδο που νιώθει από την εξάρτηση της στις ουσίες. Το κτίριο εγκαταλελειμμένο, μισοκατεστραμμένο παρουσιάζει μια ζωή που δε χτίστηκε ποτέ, μια ζωή που λόγω των ουσιών ποτέ δεν ήταν ικανή να στεγάσει και να αναπτύξει όνειρα. Μπάζα, σκουπίδια , πεταμένα κουτάκια από τσιγάρα διακρίνονται παντού μέσα στ κτίριο. Θλίψη κυριεύει τις ψυχές μας αντικρίζοντας το σκοτεινό αυτό μουντό τοπίο.

Μα καλά θα πει κανείς τόσο τραγική είναι η κατάσταση που δεν υπάρχει σωτηρία? Φυσικά και υφίσταται αν κανείς ανηφορίσει από τα κακοτράχαλα σκαλοπάτια προς το φως. Τότε, θα φύγει από το σκοτάδι, θα δει τη λάμψη της πραγματικής άξιας, του ηλίου, θα νιώσει ελεύθερος ψυχοσωματικά και τα όνειρα στο προσκήνιο πάλι θα τοποθετήσει. Ακόμα και αν λάβουμε την προϋπόθεση ότι για όλους κάποτε θα τελειώσει το νήμα της ζωής. Αυτό κυρίως είναι  το βασικό επιχείρημα των καπνιζόντων, τότε θα ήταν ωφέλιμο να πούμε ότι το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την ελευθερία. Ο καθένας από εμάς θα πεθάνει κάποτε αλλά στο μικρό αυτό διάστημα της επίγειας ζωής δε θα είναι πιο ευτυχισμένος αυτός που δε θα λαμβάνει τσιγάρα για την επιβίωση;  Αυτός που ελεύθερος θα ατενίζει το μέλλον του χωρίς ανάγκη για υποβοηθήματα? Αυτό λοιπόν είναι το τραγικό με τους καπνίζοντες. Ενώ όλοι οι ασθενείς θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα φάρμακά τους, τα όποια βελτιώνουν και την υγεία τους, αυτοί επιζητούν τα τσιγάρα που κάθε άλλο παρά ωφελούν την υγεία του ατόμου. Τελικά,

μια ζωή ψάχνεις να βρεις,

να ζήσεις ,

να ευτυχίσεις,

δεν ξέρεις γιατί ήρθες στη ζωή,

 δεν ξέρεις που και πως έγιναν όλα,

 μα το σίγουρο είναι ότι είσαι εδώ,

και ούτε μια στάλα μες στο ποτήρι να μην αφήσεις να χυθεί,

όλη τη ζωή που δόθηκε σε σένα χωρίς λόγο και σε πολιορκεί να την ακλουθείς,

όλη αυτήν εσύ να κάνεις σύμμαχό σου,

να προχωράς,

μέχρι οι άκρες των ματιών σου να κλείσουν και να χαιρετήσουν μ ένα νεύμα αγαθό,

αυτό που κάποτε σου δόθηκε χωρίς λόγο,

αυτό που απολαμβάνεις τώρα εδώ.

 Μέχρι το τέλος να τη νιώσεις τη ζωή σου,

δίχως εξάρτηση, στερήσεις κι εθισμό.

Μέχρι το τέλος να τη νιώσεις τη ζωή σου

δίχως εξάρτηση, τσιγάρο και καπνό…