η Σοφια, μια σκια στη ζωη του σπουδαιου ανδρα;

"Κουράστηκαν τα λόγια τα μεγάλα να βγαίνουν απ' το στόμα σου και επέλεξαν να ζουν στον ουρανίσκο σου" μου είπες, κοιτώντας με πάντα με αυτό το απαξιωτικό σου βλέμμα. Εκείνο το ύφος, που πάντα με πληγώνει τόσο , πως δήθεν τάχα όλα τα κάνω λάθος... Σε κοίταξα, θυμάμαι, για λίγα δευτερόλεπτα, αφού μου γύρισες την πλάτη. Πάντα ήθελα να είμαι αυτό, που πάντα ονειρευόσουν για μένα , αλλά να σου πω κάτι; Δεν ήμουν τελικά πλασμένη για αυτό. Λυπάμαι. Σε είδα να απομακρύνεσαι απ' των ματιών μου την όψη, να χάνεσαι με το τέλος του γραπτού κι έπειτα έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα. Ό,τι ήθελα πιο πολύ, ό, τι είχα περισσότερο ανάγκη. Δεν είναι πως δε μου 'χες ξαναπεί παρόμοια λόγια , μα είναι πως πια τα αυτιά μου αντιδράνε μόνο, το μυαλό τα κατατάσσει κατ' ευθείαν στα "αναγνωσμένα". Και με αυτή την σκέψη, το σύστημα βγήκε σε κατάσταση αναμονής και παραδόθηκε στο Μορφέα. Σε μια αναμονή για κάτι, ποιος γνωρίζει το πότε..

  Δεν είναι τελικά οι ηλιαχτίδες τόσο δυνατές όταν ξυπνάει το σώμα σου, μα το μυαλό σου τόσο χαμένο στο σκοτάδι όταν σηκώνεται. Για αυτό αδυνατεί να ανοίξει τα μάτια. Κοίταξα το ημερολόγιο δεξιά μου, έγραφε 27 Οκτωβρίου, γύρισα την πλάτη μου στο αναπαυτικό μου στρώμα, που με πολιορκούσε εντόνως, έπιασα ξανά το φύλλο χαρτί να σου μιλήσω και συνέχισα. Τόσα χρόνια; Θυμάσαι; Τόσες μέρες με τόσα διαφορετικά βιώματα... Πίκρες, έγνοιες, να σε ρωτήσω για τα νέα, να σου πω για τα παιδιά, για την οικογένεια, που άφηνες πίσω σου... εδώ... 161 γράμματα... Μεγάλα λόγια, θα μου πεις... πάλι μεγάλες λέξεις. Και εγώ απ' την αγάπη και την πίστη μου θα σωπάσω πάλι. Γυναίκα ενός τέτοιου σπουδαίου άντρα κάνει τη σιωπή να φαίνεται χρυσός. Μόνο, που με διάλεξες μου αρκεί, ε; Έτσι δε σου έλεγα πάντα;

Τι ήμουν άλλωστε όταν με βρήκες; ένα ταπεινό μικρό κορίτσι των 17, που άρχιζε τις σπουδές του, για να με κάνεις γυναίκα και να σταθείς δίπλα μου, έστω και με την σκέψη τις περισσότερες φορές... Και δε θα τ' αρνηθώ ήσουν φιλόδοξος αρκετά, μα ήμουν περήφανη για σένα και συνεργός. Σαν τότε, που απλώσαμε μαζί το χάρτη στο έδαφος το 1871 στα ξένα δοξασμένα μέρη, σαν τότε που μαζί αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ένα χαμένο θησαυρό και τα καταφέραμε. Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω. Ένας ολάκερος πολιτισμός στα πόδια μας.

...Φορώντας μέρη των ευρημάτων που έφεραν στην επιφάνεια οι ανασκαφές του Χισαρλίκ.

Ήμουν εκεί, στολίστηκα με τη δόξα τους, "κοκορεύτηκα" με τα κατορθώματά μας και μετά εγώ στα παιδιά, στα δικά μας παιδιά και εσύ στο ταξίδι πάλι, οικοδέσποινα στο Ιλίου Μέλαθρον, ένα υπέροχο σπίτι να συντηρώ, έργο του φίλου σου Ερνέστου, να σου τονίζω την κακή μου υγεία, να σε ρωτώ για το έργο σου, να προσπαθώ να συμβάλλω από μακριά, να φροντίζω την αγωγή των απογόνων σου, τη φήμη της οικογένειάς μας, να διαδίδω το όνομά σου παντού... Ίδρυσα και το νοσοκομείο "Σωτηρία", προς τιμή μου δηλώνει, το πρώτο θεραπευτήριο του. Μεγάλα λόγια, θα μου πεις ξανά, μεγάλες λέξεις.... 

                              

Εσύ ανακάλυπτες τον κόσμο και εγώ διατηρούσα πάντα αυτόν που εσύ ήδη είχες ανακαλύψει.Ναι τελικά έχεις δίκιο, ήσουν μεγάλος άντρας για μένα, μα ίσως ήμουν κι εγώ κάτι σαν ισάξιά σου, από πίσω... Ίσως. Μην απορείς για το εγωιστικό των λεγομένων μου, μα λέγω πως πίσω από σένα κρυβόταν κι ένα υπόβαθρο θετικό για αυτά, που εγώ συντηρούσα και ανέπτυσα. Μην το πάρεις μονόπλευρα, σου μιλάω πάντα με δέος, το γνωρίζεις αυτό, δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να επικοινωνώ μαζί σου...

Απλά να, έρχονται κάτι στιγμές, που με πιάνουν οι, ξέρεις, σαχλώδεις ανασφάλειές μου, που ελπίζω να ήμουν μια αξιόλογη γυναίκα δίπλα σε έναν σπουδαίο άντρα και να ήμουν ένα λιθαράκι στη δύναμη της δόξας σου. Και στα λέω τώρα, που αρχίζει να σταματά η πένα, γιατί θέλω να τα γνωρίζεις τα παράπονά μου, πριν συναντηθούμε και πάλι. Να ' χεις προλάβει να τα διαβάσεις. Γιατί έχω ένα καλό προαίσθημα σήμερα, πως ζυγώνει η ώρα Ερικάκι, συζυγάκι μου, που η κ. Σοφία Εγκαστρωμένου Σλήμαν θα σε σφίξει στην αγκαλιά της και θα ατενίζουμε μαζί από ' κει πάνω τα δικά μας κατορθώματα, τα δικά σου.

   

   Σε χαιρετώ προσωρινά,
   Καλή μας αντάμωση,
   27 Οκτωβρίου 1932

Σοφία Σλήμαν ( 12/1/1852 - 27/10/1932)