Μια κοπελα, ενα ονομα, ολη η δικη μας η ζωη, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!

Κάποιοι λένε όταν ακούς ένα τραγούδι ταξιδεύεις,

Κάποιοι λένε πως η μουσική μπορεί να σε συνοδεύσει στην ευτυχία, μια μελωδία μαγική κρατάει το νήμα της κοπέλας με το όνομα Δημιουργία. Και λένε αν δε νιώθεις στην ψυχή σου μέσα τη μουσική να κατακλύζει το μυαλό και την καρδιά σου, τότε εκείνη η κοπέλα κλαίει και μες στον όδυρμό της μονολογεί στιχάκια πεπαλαιωμένα, λυπητερά με νόημα μεγάλο εμπλουτισμένα. Και στου ανθρώπου το μυαλό γίνεται κυβερνήτης κι ένα ποίημα ηρωικό συντίθεται στην ώρα. Ενα μυαλό λαμπρό δημιουργείται κι εκθειάζει αυτά που αξίζουν μεγαλεία.

Έτσι λοιπόν συμφωνα με το μύθο μου αυτό οι ποιητές γεννιούνται, λαμπρά μυαλά αγαπημένα, αναλλοίωτα στις αντίξοες συνθήκες , μεταδίδοντας τη λάμψη του αιθέρα με το λέγειν τους της Δημιουργίας τις πεποιθήσεις εξυπηρετούν κι εκείνη από ψηλά τους κοιτάζει και θαυμάζει αυτά που συνθέτουν με την ώρα.  Κι άμα καμιά φορά γυρνούν εκείνοι το κεφάλι ίσως την αισθανθούν. Μια αέναη παρουσία να πλησιάζει και να γεμίζει με τη φιγούρα της το χώρο. Κι ας μην το παραδέχονται, αυτοί καταλαβαίνουν πως εκείνη βρίκεται κοντά τους όταν το λόγο τους σε ένα απλό χαρτί συνθέτουν. Οι ποιητές νοούνται τη δική της φιγούρα στο χώρο να πλέει και να γεμίζει την ατμόσφαιρα με αρώματα όχι υλικά, μόνο πνευματικά εσύ να ωσμείσαι. Και πού ξέρεις, μπορεί καμιά φορά όταν κι εσύ στο γραφείο σου καθήσεις και να γράψεις ποίηση προσπαθήσεις, να νιώσεις ότι πια δεν είσαι μόνος, αλλά ότι εκείνη στέκεται κοντά σου, μια γυναικεία παρουσία σε στηρίζει. Κι όπως το βλέμμα σου γυρνάει κυκλικά μια σκιά θα δεις ευθύς στον άσπρο σου τον τοίχο να ανεμίζει σα να σε χαιρετά...Με κάλλη που όμοια τους δε θα βρεις μες στο ντουνιά είν' προικισμένη εκείνη και σε πολιορκεί ευγενικά, όταν αισθάνεσαι πως το φως σου τάχα χάνεις. Και τότε με φωνή βουβή μα που ακούγεται σε όλη την οικουμένη θα αναφωνήσεις: Δημιουργία, πάντα στο πλευρό μας θέλω να 'σαι.