ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΤΗΣΗ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

                Μια ανάσα του μονάχα περίμενε σκυμμένη στην αποβάθρα του μετρό. Να έρθει εκεί που καθόταν να την ακουμπήσει με το μάγουλό του, να τη χαϊδέψει στα μαλλιά, να την πάρει αγκαλιά και να τη φιλήσει τόσο απαλά, τόσο απλά. Χάδια μόνο.  Μα εκείνος χαμένος… Πουθενά να μην υπάρχει τριγύρω της, να μην την αγγίζει η απαλή μυρωδάτη αύρα του, να μην… Κοιτούσε τον κόσμο μπροστά της ανεπηρέαστο να κινείται κι εκείνη αρνούμενη να επιβιβαστεί σε ένα βαγόνι, καθηλωμένη στην καρέκλα, περίμενε το θαύμα. Μα για μια στιγμή θαρρείς πως μια φιγούρα από δεξιά , νόμιζε πως την σκούντηξε στον ώμο. Αυτό ήταν όλα αρχίσαν και πάλι μέσα της.  Έρως ήταν ή το μικρό αγγελάκι με τα βελάκια έπαιζε επιδεικτικά μαζί της; Δεν ήξερε απλώς το απολάμβανε…. Έκλεινε τα μάτια της και του χαμογελούσε, στεκόταν αμίλητη και η γλώσσα της δεν σταματούσε να "μιλάει", τον κοιτούσε στο πρόσωπο και δεν το χόρταινε. Το σώμα της παγιδευμένο, χωμένο στην καρέκλα ακούνητο μήτε αντιδρούσε στα γοργά βήματα των περαστικών. Αλλά το πνεύμα της, η σκέψη της, το μυαλό της, η καρδιά και η ψυχή της είχαν σηκωθεί είχαν ακουμπήσει το όνειρο έπαιζαν μαζί του χόρευαν και χαμογελούσαν. Ήταν εκεί κοντά της το ένιωθε, αισθανόταν την παρουσία του στο χώρο, τον έβλεπε με τη φαντασία της, το θαύμαζε με τη ματιά της, τον ακουμπούσε με την αίσθηση της και όλα αυτά με τα μάτια κλειστά! Κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει τι λογιζόταν εκείνη. "Απλά περιμένει" αυτό θα έλεγαν και προσπερνούσαν.
           Μα είχε φτιάξει μέσα της το πιο γλυκό όνειρό της, το πιο όμορφο τοπίο, την πιο παραμυθένια ιστορία, τη δική της. Αυτή αυτός και τίποτα άλλο και αυτό της έφτανε, της φαινόταν αρκετό. Αρκετό να νιώσει καλά, να χαμογελάσει, να δει τον κόσμο θετικά τριγύρω,να πετάξει ... Μακριά από την καθημερινότητά της, μακριά από όλα που την στενοχωρούσαν, να πετάξει ίσως και μέχρι τη σελήνη και καθώς πλησιάζει, μαζί του να είναι, να τον αγκαλιάσει και να του τραγουδά χαμηλοφώνως ένα πολύ γνωστό τραγούδι, μια μαγική μελωδία. Εκεί μέχρι να τελειώσουν όλα και να προσγειωθούν απότομα στη γη. Μέχρι να τους προδώσει η μαγεία της σκέψης τους. Μέχρι το τέλος. Το στόμα της άνοιξε δειλά και άρχισε να σιγοτραγουδά και πάλι στο όνειρό της, εκείνο το όνειρο που της χάριζε απλόχερα τη ζωή που ήθελε. Εκείνη που προσδοκούσε... Κ ας κρατούσε το τραγούδι μονάχα 3 λεπτά. Κ ας επιθυμούσε........ 

"Το μετρό θα έρθει σε περίπου 3 λεπτά , ευχαριστούμε και ζητούμε συγγνώμη για την καθυστέρηση" . Αυτό ήταν, επήλθε η απότομη προσγείωση, τόσο κοφτά τόσο αναμενόμενα πλέον. 

Το πρόσωπό της πρόβαλε ένα δειλό χαμόγελο και καθώς σηκωνόταν, ψιθύρισε ίσα ίσα που να ακουστεί μονάχα στην ίδια "Καλή σου μέρα και πάλι μικρή, να χαίρεσαι τα όνειρά σου!"