χανεται μονο αυτος, που εσυ πιστευεις πως φευγει.

              Ποιος είπε πως πεθαίνεις; Ποιος είπε πως δε ζεις για πάντα; Ποιος το απέδειξε; Γιατί λέμε θάνατος, γιατί απώλεια; Γιατί να λέμε χαμός και γιατί να μιλάμε για αποχωρισμό; Κανείς δεν ξέρει τη συνέχεια, κανείς το τέλος δε διηγήθηκε, κανείς δεν το επιβεβαίωσε και κανείς δεν το διέψευσε. Γιατί τότε να μιλάμε για αυτό; Είναι πίστη, είναι αντιλήψεις, είναι γνώμες μα δεν είναι αλήθεια. Δεν μπορεί να είναι. Δε γίνεται. Δεν το χει κανείς βιώσει το τέλος να μας πει αν υπάρχει. Και αν σου δώσουν δυο επιλογές και σ' αρέσει πάρα πολύ η μία γιατί να επιλέξεις να πιστεύεις την άλλη; Δεν ξέρεις τι ισχύει γιατί να την πιστέψεις αυτή, που δε σου ταιριάζει; Άδειασε το μυαλό σου απ' τα καθιερωμένα. Δεν ξέρεις αν έγινε λοιπόν, δεν ξέρεις την έννοια, τίποτα δεν ξέρεις παρά μόνο αυτό που σου σερβίρουν. Ένα καταθλιπτικό πλάνο οριστικού χαμού. Θάνατο το λένε, τόσο άσχημη λέξη για μια τόσο αμφίβολη έννοια. Αν πιστεύεις στους αγγέλους πώς πιστεύεις στο θάνατο; Αν πιστεύεις στην προστασία από κάποιον που δεν μπορείς να δεις με τα μικρά σου μάτια πώς πιστεύεις στο θάνατο; Αν πιστεύεις στη συνέχεια της φύσης, της γης, του κόσμου, πες μου, πόσο παράδοξο είναι να πιστεύεις στο θάνατο τότε; 

                   Και σου παν πως χάθηκε ένα παλικάρι, ένα παιδί γεμάτο όνειρα, γεμάτο στόχους κι εσύ χαζεύεις σα χαμένος και μιλιά δεν έχεις. Παρά μόνο σκέφτεσαι. Και μήπως αυτά που λογίζεσαι έχουν νόημα, αφού εκείνος χάθηκε λες. Τίποτα δε χάθηκε, δεν υπάρχει τέλος αν δεν το πιστέψεις, τίποτα δεν υπάρχει αν δεν το πιστέψεις. Δικαίωμά σου να πιστεύεις πως δε χάθηκε, δικαίωμα σου να πιστεύεις πως υπάρχει, δικαίωμά σου να πιστεύεις πως θα βρίσκεται πάντα κοντά σου και μαζί του θα αράζεις. Ποιος μπορεί να σου το διαψεύσει. Μην πέσεις λοιπόν σε καμιά παγίδα να πιστέψεις στην άκρη της κλωστής γιατί μπορεί η κλωστή να συνεχίζεται μα εσύ να σαι τόσο αδύναμος να τη δεις, ίσως γιατί πολύ απλά δεν πιστεύεις στη συνέχεια τόσο πολύ. Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου τον, πως γίνεται να έφυγε;  Αφού είναι ακόμα κοντά σου, το νιώθεις και εξάλλου θα πεις εκείνος η χαρά της ζωής, των νιάτων των ονείρων. Δε χάνονται ποτέ τέτοιες υπάρξεις. Πως γίνεται να έφυγε, να πεις, cause he was a superman and supermen don't die, cause he is a superman and supermen can't die.